Rennen met een reden

Als er iets is waar Canadezen goed in zijn, dan is het "fundraisen". Men organiseert iets en mensen geven geld, dat is het eigenlijk. Hoewel, er is wel altijd een doel voor het geld. Zo hebben we vorig jaar foto's laten maken door een professionele fotograaf die zijn diensten aanbood ten bate van onze preschool. Het geld dat wij als ouders voor de foto's gaven, is gebruikt om het plein op te knappen. Kennelijk vonden anderen het ook mooie foto's, want een maand later stond er een heus houten huisje op het terrein! Of, zoals het door de kinderen van de preschool genoemd werd, een warme-chocolade-kraam!

Nu moet ik toegeven dat wij erg slecht zijn in geld geven. Hoe ver we ons ook proberen te houden van alles dat Nederlands is, het thema ons bin zuunig is zeker op ons van toepassing. Ik ben dan ook niet onverdeeld enthousiast over de fundraise-cultuur in Canada. Maar, met 2 kinderen in het schoolsysteem, is er geen ontkomen meer aan!

De eerste brief die Jura van haar school mee naar huis kreeg, repte al over de Terry Fox run. Nooit van gehoord... Maar, aangezien er gerept werd in dezelfde brief over "meer informatie over hoe te sponsoren volgt nog", was het mij al rap duidelijk dat het om een fundraising zou gaan. Ik besloot kort te googlen en las dat de Terry Fox run en sponsorloop op (lagere) scholen was om geld op te halen voor het kankeronderzoek. Terry Fox was kennelijk een of andere knakker die daar iets mee van doen had...dacht ik toen.

Ondertussen, bleek dat een van Menno zijn collega's een team opgezet had voor de jaarlijkse borstkankerloop. De loop gaat dwars door Vancouver en bestaat uit een 1km loop voor kinderen en herstellende kankerpatienten (en soit, voor kneuzen zoals ik ;-) ) en 5km daadwerkelijk hardlopen. Omdat ik weer begonnen ben met hardlopen, en omdat ik de collega van Menno erg waardeer, overwoog ik om me ook in te schrijven. Toen ik hoorde dat de naam van het team "The Scientits" was, kon ik natuurlijk niet meer weigeren!

Inschrijven kon voor het luttele bedrag van $40 per persoon, maar dan had je ook wel een officieel Tietenschappers-T-shirt! Na inschrijving bleek dat Jura, Nori en Eluin zich gratis in konden schrijven. Dus dat hebben we meteen gedaan en ook bedacht hoe we zouden lopen. In eerste instantie zou ik de 5km lopen (hijghijg) en zou Menno met de meiden het 1km parcours lopen. Maar toen liet Jura zich plots van een heel andere kant zien!

Inmiddels was de brief van school binnengekomen met de additionele informatie over de Terry Fox run. Een sponsorformulier, met op de achterkant een kort verhaal over Terry. En toen was het aan mij om het schaamrood op mijn kaken te krijgen. Het blijkt namelijk niet zomaar een knakker te zijn. Terry Fox was een jongen van 20 die na een aanrijding last van zijn been blijft houden. Een paar maanden later wordt botkanker bij het gediagnosticeerd en verliest hij zijn been. Met zijn nieuwe prothese, begint hij al vrij snel met hardlopen. Omdat hij zich realiseert hoezeer het vinden van een remedie tegen kanker samenhangt met het hebben van geld, besluit hij de grootste "fundraiser" in de historie van Canada op te zetten.

Hij doopt zijn prothesevoet in de Atlantische Oceaan op het meest oostelijke punt van Canada. Zijn plan is om iedere dag een marathon te rennen en zo het meest westelijke punt van Canada te bereiken. In eerste instantie, krijgt zijn loop weinig aandacht. Maar, naarmate hij in dichter bevolkt gebied komt, groeit zijn bekendheid en het saldo van de bankrekening. Halverwege zijn tocht, moet hij echter afgevoerd worden naar het ziekenhuis. De kanker is terug, en hoe... Een paar maanden na het beeindigen van zijn loop, sterft hij aan de gevolgen van zijn ziekte.

Goed, stelt u zich even voor hoe ik dit verhaal aan Jura, mejuffrouw Snif, moet vertellen. Er zit niets anders op dan het hele verhaal vertellen. Gelukkig komt mijn beste vriend van de middelbare school die week bij ons op bezoek. Hij wijst mij erop dat mijn favoriete schrijver, een Vancouveriaan wiens boeken er voor gezorgd hebben dat we naar Vancouver zijn vertrokken, een boek over Terry heeft geschreven. Als cadeau voor ons verblijf bij ons, geeft hij ons het boek.

Jura verslindt het boek! Er staan veel foto's in en het helpt haar om een beeld te krijgen bij het verhaal. Ik vertel keer op keer wat er gebeurt is en beantwoordt de meest moeilijke vragen ("Deed Terry zijn nepbeen af voor hij ging slapen, of niet?"). En natuurlijk leggen we samen ook de link naar mensen in onze omgeving die kanker hebben gekregen. Gelukkig voor ons, zijn de meest recente gevallen onder onze dierbaren succesverhalen. Maar we realiseren ons des te meer hoe rijk we zijn met een gezond gezin.

De dag van de Terry Fox run breekt aan. Met Nori en Eluin ga ik naar Jura haar school om haar aan te moedigen. Eerst wordt er een film vertoont in de aula over het leven van Terry Fox. Halverwege de film, realiseer ik me dat ik Jura niet meer kan zien. Ik buig me voorover en zie mijn prutske met haar vingers in haar oren zitten, haar blik op het plafond. Als ik haar vraag wat er was, antwoordt ze dat ze wist dat ze gingen vertellen in de film dat hij doodging. En dat ze, als ze dat hoorde, zou gaan huilen...

Vervolgens lopen we naar de atletiekbaan die naast de school ligt. Het weer is prachtig en de rennende kinderen zorgen voor grote stofwolken. Uit de stofwolken komt echter steeds 1 klein meisje rennend tevoorschijn. Mijn kind...rennend!!! Het is echt waar. Het ziet er niet uit, ze heeft duidelijk mijn stijl van lopen, maar kennelijk toch de duurloopgenen van de familie Oudhoff! Als een soort dieseltreintje tuft ze haar rondjes over de baan.

Daags daarna is de borstkankerloop. We besluiten eigenwijs te zijn en met zijn vijven deel te nemen aan de 5km loop. Eluin ligt onderin de dubbele wagen, Nori en Jura kunnen om beurten bovenop het zitje en Menno en ik rennen, 1 achter de wagen, 1 met een kind aan zijn hand. De eerste paar meters zijn een ramp. Eluin krijst onderin de wagen en het is erg druk. Dan zie ik dat we een stuk af kunnen snijden en ik overtuig Menno dat dit best een goed idee is. Daar is het een stuk rustiger en door het gehobbel van de wagen valt Eluin snel in slaap. Nori zit liever dan dat ze rent, dus Jura rent het leeuwendeel! Af en toe rust ze even uit in de wagen, maar bij elkaar rent ze toch ruim 3km. Wat ben ik trots!

(ook al sta je op zondag om 7.00 uur al naast je bed, kennelijk heeft Nori altijd energie voor gekke bekken! dit is op weg naar de start, de halve skytrain zat vol met lopers)

(hijghijgpufpuf...)

(...we hebben het gehaald!)

Eenmaal over de finish, realiseer ik me wat een bijzonder evenement dit is. Iedereen rent voor iemand. Sommigen om een ziek familielid een hart onder de riem te steken, anderen ter nagedachtenis aan wie ze verloren hebben. Weer anderen rennen puur om geld in te zamelen. Als iedereen binnen is, worden de "survivors" gehuldigd, vrouwen die in het afgelopen jaar de strijd met kanker aan hebben moeten gaan. Daar staat mevrouw Snif langs de kant...en ik ben duidelijk niet de enige.

En weet je, na deze ervaringen, vind ik dat fundraisen helemaal zo gek nog niet! Wie weet, ga ik bij de volgende sponsorloop ook wel actief "sponsoren" :-)

(uitrusten in de limousine)

(en de broodnodige hydratatie-beloning...chocolade-kokosnoot-milkshake, een door de dames zelfgekozen combinatie. LEKKERRRRRRRRR)

Running for a cause; Terry Fox

Or; Lessons in Canadianism part 1

Okay. So, we are from the Netherlands. And one of our infamous Dutch traits is that we tend to be cheap. In my case it is fair to say that I am Mrs Cheap and married to Mr. Stingy. Thus, it comes as no surprise that we are not too smitten with the Canadian tradition of fundraising. 

Aside from a preschool fundraiser involving family pictures taken by a professional photographer (suggested donation $20...really?!), our first year in Canada was relatively, erm, cheap. But this school year started off at a different level. It started with an announcement in the school calendar at Jura's school that they would participate in the Terry Fox run. I had no clue about Terry Fox...not yet. But that changed pretty quickly. Two weeks before the run, Jura got home with a leaflet about the Terry Fox run. On one side of the page it told the story of Terry Fox. On the other side, it had the dreaded fundraising form, where you could fill in who was paying what amount to help the cause.

It was this side of the page that propelled me back in time to the first, and only, time I participated in a fundraising run. We are talking 1985-ish in a small, Dutch town. The elementary school I went to, wanted to upgrade the "fort" in their playground. I say fort-in-their-playground, but actually the fort was the playground. Apparently in the 1980's having a round fort constructed out of railway-beams that allowed the boys to live out their war-playing-fantasies was the ultimate schoolyard design. Us girls just played "bird" in the bushes, trying to stay out of range of the boys with their acorn-loaded catapults. 

But, as it turned out, the fort needed replacement and for that, the school needed money. So they decided to organise a fundraising run. All the kids brought home the same kind of sheets Jura came home with. And all kids harassed their parents, grandparents, neighbours and friends into sponsoring them for their run. I should mention at this point that I was never one for running. The set-up of the run was that the kids would run on a track around the school grounds and they would get a certain amount of money for every time they completed a round on that track. The usual amount was 0,10 or 0,25 guilders (oh boy, talking about our old money makes me feel so, well, old!). 

However, when it was time to do the run, it turned out that the track was not set-up around the school grounds, as was intended. No siree! Apparently one Scrooge-like teacher had had a cunning plan...so instead they put the track around the old school fort. Basically reducing the length of the track to 1/10th of the original track. Even for someone with my abilities, raising money this way was a breeze! I can still picture the veins popping up in necks of the grandparents who saw their puppies run 100 rounds around the track, thus setting them up for a 25 guilder payment! Luckily for my grandparents, I ran 4.5 rounds, thought I spotted a weakened fledgling in the bushes and spent the rest of the run trying to catch the poor bird to take it home. 

Back to our present time with my own daughter running for a cause. The story on the other side of the leaflet spiked my interest in this Terry Fox person. Even more so, it was the kind of story that I knew would keep Jura awake at night and busy during the day, pondering the more obscure aspects of Terry's life and actions. Preparing myself for questions along the lines of: "Did Terry Fox take his leg off when he slept?" and "Did his mom go with him every time he had to go to the hospital", I decided to google him. And, with every page on Terry Fox that I opened, my respect for Terry Fox and amazement at what he has done grew...

In the week leading up to the run, my very best highschool friend came to visit me in Vancouver. During the 47.5 hours he was in Vancouver, I tried my best to show him what our life in Vancouver was like. However, it was so nice to see him that I feel we mainly spent our time in Tim Horton's or equivalent, sipping on tea/lattes and getting up to date on eachother's lives. As long as I have known him, he has been my literary and musical mentor, i.e. he introduced me to basically every good book and good song I know. He was also the one to introduce me to Douglas Coupland. For those of you whom I have not yet bored senseless with this story; Douglas Coupland is a writer from Vancouver. He is also my favourite writer. Even more so, it was the way Mr. Coupland wrote about Vancouver, that made us decide to try and find a job for Menno in Vancouver so we could live in Doug's city. 

It goes without saying that it was this very same friend who pointed out that my favourite writer had written a book on my most current subject of interest. It took one trip to Chapter's to find it and one really great friend to give it to us as a present (Florian, you rock!). Of course, when we got home, Jura snatched the book and devoured it... 

The next day was Terry Fox day. Of course, the parents were allowed to watch the kids run. By that time, I had read quite a bit in the, beautiful, book on Terry Fox. And I had cried a wee bit already for this courageous guy. I found myself thinking that with a person this inspiring, I could understand where the tradition for fundraising comes from. Yet, I could also not help but feel slightly gigglish when thinking of my little girl running around a track for half an hour. I mean, it's not as if she is known for her physical abilities ;-) 

The Terry Fox run at Jura's school started with an assembly at the auditorium. There is this thing about elementary school kids and assemblies that gets me teary-eyed just by thinking about it. So imagine me standing in this auditorium, with Eluin sleeping in the wrap and Nori next to me, watching my daughter sing the Canadian national anthem. Cue tears. But, it got worse. To educate the kids, they showed a short movie about the life of Terry Fox. Just as the movie was reaching the part of Terry falling ill again, I looked for Jura in the crowd...and saw her sitting crosslegged, with her fingers in her ears, looking at her socks. Cue second bout of tears. When I asked her later why she had plugged her ears, she told me she knew they were going to tell that he got ill again and died. And that would make her too sad and she didn't want to cry in school.

Outside it was gorgeous. The sun was shining, the leaves on the trees already started to colour. The kids running around the track were kicking up great clouds of dust. No matter how fast or slow they went, everybody had fun. 

And all of a sudden I felt amazed. Amazed by this country that is still so young. A country that nevertheless has it's heroes. And is teaching their kids about these heroes, engaging them in actively remembering and honouring them. And I felt proud. Proud to be a part of this. Proud to see my daughter running and knowing that she will never forget about Terry Fox. And proud of the $20 we put in the envelop for Jura to take to school. See, we can change. We can be generous too. Apparently it's all about the cause... 

The art of bussing

Even though we have lived in Vancouver for a year and a half now, certain things remain Canadian and exotic. One of the most iconic “things” being the school bus. This “thing” is not a common sight in the Netherlands. Kids only take buses to school if they need to go to specific educational institutions. I.e. either schools that are strongly religious or specialized in children with disabilities or educational problems. To us the school bus is quintessential Northern American. The yellow thing you see in Hollywood-coming-of-age-movies. It’s a thing we used to see only on television. BUT, since we moved here, the school bus is now also the big, yellow, growling thing that stops en leaves at 8.30 and 3.30.

Back home, my dad drives a yellow van. Not as big as a school bus…but a yellow bus nonetheless! So, the first month we lived here, Jura and Nori would cheer: “The yellow bus! It’s opa!!!” That soon wore off, though, as opa never got out of the bus.

However, ever since Jura got the news that she would be bussing to school, the anticipation for her first school bus trip rose with every time it stopped in front of our house. Only 55 more nights…and she would be riding it!

Last week, Jura was finally allowed to board the yellow busmarine. Unfortunately, it took only 3 days for us to realize that bussing is not in our DNA. And, if it is not in your DNA, you can try to bland in with the locals as much as you want…but you will fail…big time. Now before all of you get anxious, Jura is still with us!

The night before the big adventure, I consulted the near-unintelligible busschedule on the internet. Most confusing was the fact that TWO buses depart for Jura’s school from our busstop. One (Dominic’s bus) goes directly, one goes via the newly built Wesbrook village on campus. Jura needs to board the direct one. The first morning, we succeeded in getting her on the right bus. So far, so good. However, on the way back, she had boarded the other bus. Not a problem, because she arrived at our busstop just fine. Apparently, it does not matter which bus you board on the way back…or so we thought…

Thursday morning it was obviously a breeze for us experienced bus-parents to get Jura on Dominic’s bus. On Thursday afternoon, Nori, Eluin and I are getting ready to pick up big sister from the busstop. After picking her up, we need to go to the audiology centre, because all three of them are participating in a research project for new hearing aids. So, we take a little longer then planned and slightly stressed I was ushering Nori out the door, when the phone rang

“Hi, this is Acadia Road Elementary School, is this Jura’s mom?”

% insert severe heart-palpitations here %

“Yes, it is…”
“Well, Jura is here in the office with me, because she has not been picked up today”
“That’s right, she was supposed to take the bus home”

“Aaahhhhh…well, she didn’t, sorry about that. Could you come pick her up?”

After rushing to school, we found an exhilarated Jura in the principal’s office. She got to spend 20 whole minutes alone with her teacher, woohooo! Combining the teacher’s and Jura’s story, I now think this is what happened; Jura was in line for the bus. A little boy ahead of her in line, all of a sudden realized that he should not be on the bus. Of course lil’ Florence Nightingale decided to help the boy. The teacher who was supervising the bus line, asked a colleague to take the boy and Jura to the office. When I asked Jura why she had not told the teacher that she should be the bus, our little authority-lover said: “Well mom, if the teacher tells me to go with another teacher, then that’s what I’m going to do.”  

On Friday morning we had positively drilled Jura that she should take the bus in the morning and the afternoon. A little worried, we waved her off. On Friday afternoon, Dominic’s bus was the first to arrive…No Jura. I walked in the bus to see if she was there, but still…No Jura. So I asked Dominic where she could be. He walkie-talkied the driver of the other bus to find out where Jura was. I frown flickered across his brow, before he turned to me, all composed, and told me that Jura might have gotten off the bus at the new campus village. But they had never lost one so far! Some kids might have taken a little longer to get home, but they had never lost one. How very, very reassuring!

Truth be told, I was not feeling all that anxious at that moment. Not because I am coldhearted, but because I realized at that moment, that all I could do was wait. With Nori and Eluin in tow, it would take me a while to navigate to the other bus stop. Plus, there was still a pretty reasonable chance that she was on the second bus. Also, I relied quite heavily for my peace of mind on the instincts of the parents waiting at the other bus stop. I figured they would realize something was wrong when they saw my cute little buttercup, all forlornly at the curb…And, if that did not turn out to be the case, I prayed that Jura would one time use her lack of shyness to her advantage, rather then to my embarrassment…

…the Asian lady beside me, however, was losing it…big time! She kept asking if I knew where my girl was. And that made Nori realize that something was wrong. The next two buses to arrive were buses from the other school that kids from our campus go to. Nori got more and more distressed by the obvious lack of Jura. Finally the second bus from Jura’s school arrived. But after the last kid came out…still no Jura!

Okay, this was it. My patience and calm reached their end within 0.3 and I sprinted up the bus steps to see if she was really, well, not there. I look around and, lo and behold, there was our little smurf. Looking out the window, eyes on screensaver, completely oblivious of the fact that she was at her bus stop. I call out her name and wake her from her reverie. “Mom! What are you doing here?” she exclaims. Well, guess what honey, this is your bus stop, right in front of our house, and you need to get off!

I would like to say that everything quieted down in the second week. That we have got the hang of it now. Alas, today I heard Dominic is heading for Australia to visit family. And that they hope to have the same substitute driver, but that he could not guarantee it. Oh boy…

Er was eens...een schoolbus...

Na ruim anderhalf jaar Vancouver, begint Osoyoos Crescent steeds meer te voelen als ons huis. En Canada steeds meer als ons land. Inmiddels kennen we de weg, weten we bijna wanneer welke feestdag valt en zijn we gewend aan het altijd kunnen oversteken als we bij een zebrapad staan.

Het zou ook simpelweg te vermoeiend zijn om al het "nieuws" in dit land nieuw te laten blijven. Het constant schakelen tussen Nederlands en Engels valt ons al niet meer op. Sterker nog, ik hoorde laatst in een Britse televisieserie een Canadese acteur en heel even dacht ik dat hij Nederlands sprak en men vergeten was ondertiteling te verzorgen. Grappig hoe je gehoor veranderd, want vroeger klonk de Noord-Amerikaan in een Britse serie natuurlijk "buitenlands".

Er zijn echter nog steeds dingen die onverminderd Canadees en exotisch zijn voor ons. En een van de meest iconische voorbeelden hiervan is de schoolbus. In Nederland een onbekend gegeven, tenzij je om redenen van levensovertuiging of onderwijsproblematiek met een taxibusje naar school gaat. De schoolbus is uiterst Noord-Amerikaans. Het is een beeld uit Hollywoodfilms. Uit series, nou ja, van de televisie dus. Maar inmiddels is de schoolbus ook het grote, gele, ronkende vehikel dat sinds we hier wonen iedere dag voor ons huis in rotten van vier arriveert en vertrekt. Een klok heb je niet nodig, wij leven hier op de schoolbus. 's Ochtends om half 9 en 's middags om half vier.

Omdat de bus voor ons huis stopt, hebben Jura en Nori vanaf hun eerste ontbijt de schoolbus gezien. Toen we net in Canada woonden, werd de schoolbus met veel gejoel ontvangen! Kort voordat we naar Canada vertrokken, zijn we met de grote, gele bus van opa Blauw op wintersportvakantie gegaan. En dus wilden Jura en Nori vaak kijken of opa Blauw misschien ook de chauffeur van deze bus was. Jura was de eerste die deze illusie liet varen, maar voor Nori heeft het zeker een half jaar geduurd voordat ze niet meer riep: "De schoolbus!!!... Van opa Blauw!!!"

Vorige week was het dan zo ver. Jura kon eindelijk met de bus naar school! Helaas bleek na 3 dagen dat de schoolbus niet in ons DNA zit...lees en huiver! N.B. Aan alle bezorgde oma's, het komt goed!

Op woensdag ging Jura voor het eerst met Dominic, de buschauffeur, mee op pad. De avond tevoren boog ik mij over het onbegrijpelijke bus-route-schema wat pas die avond beschikbaar was gekomen. Grootste punt van verwarring? Er rijden vanaf de busstop voor ons huis 2 bussen naar Jura haar school. De ene, die van Jura, gaat rechtstreeks. De andere, welke gedeeld wordt met een andere lagere school, rijdt eerst langs een nieuw aangelegde wijk hier op de campus. Eigenlijk mogen bij onze halte geen kinderen van Jura's school in de tweede bus stappen, want dan komt de bus mogelijk plaatsen tekort in de nieuwe wijk...

...Afijn...

Woensdagochtend stapt Jura vrolijk in de bus van Dominic!  Woensdagmiddag staan Nori, Eluin en ik klaar bij de bushalte. Nori rijdt vrolijk rondjes op haar step. De bus van Dominic stopt... Geen Jura! Even later stopt de andere bus en daar kwam een stuiterende Jura uit. So far, so good, kennelijk maakt het op de terugweg niet uit welke bus je neemt...dachten we.

Donderdagochtend stapt Jura weer vrolijk in de bus van Dominic. Donderdagmiddag staan Nori, Eluin en ik op het punt om het huis te verlaten, als de telefoon gaat:
"Hallo, dit is Acadia Road Elementary School, spreek ik met de moeder van Jura?"
"Spreekt u mee"
"Euhm, Jura zit nu in het kantoortje hier, want ze is niet opgehaald vandaag"
"Nee, dat klopt, ze zou met de bus naar huis komen"
"Oh.........tsja, dat is dus misgegaan"

Na de verhalen van de juf en Jura te hebben samengevoegd, kwam ik tot de volgende reconstructie. Jura stond keurig in de rij om met de bus te gaan. Een paar kindjes voor haar staat een jongetje dat zich plots realiseert dat hij helemaal niet met de bus gaat! Hij raakt een beetje in paniek en Florence Nightingale loopt natuurlijk naar het jongetje toe om hem te troosten. Vervolgens neemt de bus-juf aan dat Jura ook per abuis in de rij stond. Ze roept een collega en vraagt haar het jongetje en Jura mee te nemen. Op mijn vraag waarom Jura toen niet gezegd heeft dat zij wel met de bus gaat, was het antwoord van mijn plichtsgetrouwe beambte: "Als de juf zegt dat ik met een andere juf mee moet lopen, dan doe ik dat!"


Zucht...

Vrijdagochtend hebben we Jura duidelijk uitgelegd dat ze op de heen- en de terugweg met de bus zou reizen. Dat ze, als de juf of iemand anders dacht dat ze niet met de bus zou gaan, ze daar tegenin mocht gaan. Haar buskaartje, dat voorheen in haar etui zat, hebben we aan een adreslabel getapet en aan haar tas gehangen. Het mocht allemaal niet baten.

Vrijdagmiddag staan Nori, Eluin en ik weer bij de bushalte. Nori stept weer vrolijk haar rondjes. De bus van Dominic arriveert en de kinderen stromen in grote getale uit de bus om in hun ouders' armen gesloten te worden. Maar...geen Jura. Nori stept ondertussen nog steeds haar rondjes. Ik loop de bus in en vraag Dominic of Jura nog in de bus zit. Geen Jura... Dominic knipoogt naar me en zegt dat hij even met de andere chauffeur zal overleggen. Hij walkie-talkiet de andere buschauffeur en vraagt naar Jura. Hij fronst even en zegt dan dat hij naar hem toe komt. Vervolgens kijkt hij weer naar mij en vertelt mij dat Jura waarschijnlijk bij de bushalte in de nieuwe wijk is uitgestapt. Maar, zo voegt hij er geruststellend aan toe: "We zijn er nog nooit eentje kwijtgeraakt, mevrouw. Soms doen kinderen er wat langer over om thuis te komen, maar we zijn er nog nooit een kwijtgeraakt"

Ik spreek met Dominic af dat ik bij de bushalte op de tweede bus wacht. Hij rijdt naar de nieuwe wijk toe en kijkt of daar nog een verloren meisje bij de halte staat. Ondertussen heeft Nori in de gaten dat Jura er nog niet is. De volgende twee bussen, die kinderen van andere scholen thuisbrengen, bevatten natuurlijk ook geen Jura. Langzaamaan vindt Nori het niet meer leuk. Dwangneurotisch stept ze haar rondjes... Een Japanse dame naast me heeft het ook te kwaad: "Weet u dan waar uw kind nu is? En waar moet u haar dan ophalen? Maar waar is ze dan uitgestapt?"

Zelf denk ik dat Jura gewoon in de andere bus zit. Desalniettemin slaak ik een zucht van verlichting als die bus eindelijk de hoek om draait. Er komen nog een paar kinderen uit de bus, maar nog steeds geen Jura. Met de schrik om mijn hart loop ik de schoolbus in...



...en daar zit ze, onze opperdruif! Met haar rugzak op schoot en haar blik op oneindig staart ze uit het raam. Als ze haar naam hoort, kijkt ze op en roept verrast: "Mama! Je bent hier!". Ik wijs haar erop dat dit haar halte is en dat ze uit moet stappen. En dat ze zelf ook goed op moet letten waar haar halte is. Dat ze het makkelijk kan zien, want dat we VOOR ONS HUIS STAAN! Haar antwoord: "Goh, ja, je hebt gelijk! Ik zat de andere kant op te kijken en ik herkende het niet, maar nu ik die kant op kijk...daar is ons huis!"

Heel diepe zucht... Gelukkig gaan onze buurmeisjes met dezelfde bus naar dezelfde school. De oudste is 10 en is door mij recent omgekocht met een reep chocolade om te zorgen dat Jura op het Juiste Moment op de Juiste Bus stapt :-)

Na alle avonturen zijn we nog maar even naar de speeltuin gegaan.

Eerst de rest van je snack eten...

En dan kijken naar Nori's Nieuwste Stunts! 

First day of school...deel II

Na de eerste week gradual-kindergarten-entry, begon afgelopen maandag fase II; Nori gaat ook naar school! En ook haar school heeft natuurlijk een gradual entry systeem...tsjonge jonge wat een geren en gevlieg is het de afgelopen dagen geweest! 

Gelukkig gaan onze twee buurmeisjes naar dezelfde school als Jura. En heeft onze buurman een grote auto en een goed hart! Jura en Menno konden dus iedere ochtend met de buurman meerijden naar school. Dat scheelde al een stuk, want zo was Jura in ieder geval iedere ochtend op tijd op school. Restte mij alleen nog de taak om Nori in goede staat op school af te leveren. Een ogenschijnlijk makkelijke taak. Ware het niet dat verandering en Nori nu niet bepaald een gouden combinatie is. 

Vanaf het moment dat Jura afscheid genomen heeft van haar preschool, was Lluvia voor Nori haar school. Iedere keer als we langs het schooltje liepen vertelde Nori trots dat het nu niet meer Jura haar school was, maar haar school! En ook Nori speelde vanaf onze terugkomst uit Nederland iedere ochtend "eerste schooldag". Aan haar zin om naar school te gaan, kon het dus niet liggen. Maar ik denk dat Nori zich niet gerealiseerd had, dat als zij naar Lluvia zou gaan, Jura ook echt naar een andere school zou gaan...of nou ja, *dat* wist ze wel, maar in haar hoofd had ze nog niet de link gelegd dat Jura dan niet meer bij haar in de buurt zou zijn. Tenminste, dat denk ik dat het probleem was...maar misschien heeft ze wel gewoon een hekel aan september, of had ik de verkeerde sokken aan, of was Eluin te mopperig.

Hoe het ook zij, de ochtenden voordat Nori daadwerkelijk op school was, waren een oefening in motiverende gesprekstheorie. Waar Jura vrolijk wakker werd en kwebbelend aan tafel zat, mokte en mopperde Nori zich de ochtend door. Haar beker melk stond niet op de goede plek en was niet de goede kleur. Eluin zat verkeerd in haar kinderstoel. Ik snapte niet wat ze bedoelde, nog voor ze uberhaupt iets gezegd had. En als Menno en Jura eenmaal de deur uit waren, dan was het helemaal over met de pret.

Er is natuurlijk ook geen snars aan, kleine zus zijn. Alles wat jij mee wil maken, heeft je zus al meegemaakt en samen met jouw eerste keer valt altijd een nog-eerdere-eerste keer van je zus...tenminste, zo voelt het. En hoezeer Menno en ik, en Jura niet te vergeten, ook proberen om Nori haar bijzonderheid en eerste-keer-gevoel te gunnen, kennelijk is het niet genoeg. Want ook nu stond ik weer te foeteren in de gang dat ze nu om naar school te gaan toch @#^$$#@! echt schoenen aan moest! En foeterde Nori net zo hard terug dat ze @#^$$#@! op haar blote voeten naar school zou gaan. Of, zoals ze het zelf in een moment van compromis zoeken omschreef: "Maar maahaaaaaam! IK doe gewoon wat IK wil en JIJ doet gewoon wat JIJ wil!" Zucht... En om het plaatje compleet te maken,  poepte Eluin standaard 3 minuten nadat we weg zouden hebben moeten gaan, met een grote grijns haar broek vol.

Grappig genoeg verdween iedere keer de grote donderwolk boven haar hoofd als sneeuw voor de zon vanaf het moment dat we de deur uit liepen! Zo trots als een pauw liep ze met haar rugzakje op fluitend voor me uit naar school. De eerste dag mocht ik nog bij haar blijven, maar gisteren hing ze haar rugzakje op in haar cubby, liep naar buiten en zwaaide me met guitige twinkeloogjes gedag: "Daaahaaag, mama, vandaag hoef je *niet* meer te blijven! Ik ga lekker spelen!" Mijn stoere, grote, kleine vlinderkind! Met al haar nukken en streken blijft ze mijn hart veroveren. Ze is het levende bewijs dat moederschap echt niet makkelijker wordt omdat je dingen voor een tweede keer doet. Maar samen komen we er wel! 

P.S.

Vandaag was de eerste dag dat Jura met de schoolbus naar school ging. En daar hebben we natuuuuurlijk ook foto's van gemaakt! 

Vol verwachting klopt ons hart...

Netjes wachten op een afstandje van de trottoir-rand

Rustig instappen

En daar gaat ze dan! Tot vanmiddag :-)

First day of school!

Eindelijk... Na maanden, wat zeg ik, jaren wachten, mag Jura dan eindelijk naar school! Als we nog in Nederland gewoond hadden, dan zou Jura al ruim een jaar op school zitten. Maar, nieuw land, nieuw systeem en dus moest Jura *eerst* naar preschool voor ze naar de *echte* school mocht.

Vorig jaar in september was ze erg blij om naar haar preschool te gaan. Echter, aan het eind van de eerste week bromde ze: "Mama, ik snap eigenlijk niet waarom ze het een school noemen, want ik heb nog geen een letter gezien!" Desalniettemin heeft ze genoten van haar tijd bij juf Kylie en Jia en ook veel geleerd. Het afscheid viel haar zwaar, want vooral juf Kylie heeft haar hart gestolen. Avond aan avond zat ze met een bedrukt snoetje op de bank, na weer vruchteloos te hebben geprobeerd de slaap te vatten. Ze zag er zoooo tegenop dat ze juf Kylie niet meer zou zien! Ik kon praten als Brugman, aangeven dat zij, net als haar vriendin Alanna, bij Nori storytime mee mocht doen als ze een dag vrij had van school. Dat ze juf Kylie zou zien bij het kerstfeest, etc. Maar ze kon pas rustig slapen toen ze *zelf* het volgende plan bedacht had: Als Kylie nou haar moeder zou worden, dan maakte het niet meer uit naar welke school ze zou gaan, want dan zou ze Kylie altijd zien als ze weer thuis kwam. Op mijn opmerking dat ik het niet zo leuk vond om haar niet meer te zien, rolde ze met haar ogen en zei: "Ja maar maham, jij hebt mij al VIJF jaar gehad...dan mag toch ook iemand anders wel eens een keer mijn moeder zijn?!"

Awel, aan het eind van het liedje woont Jura nog gewoon onder ons dak en is ze vol verwachting aan het nieuwe schooljaar begonnen. Sinds een jaar heeft de Vancouver School Board besloten om hele-dagen-kindergarten in te stellen. Alle kleuters op de publieke scholen gaan van 9 uur tot 15 uur naar school. Jura's school bestaat pas 1 jaar en huist momenteel in noodbouw op het terrein van een andere lagere school. Op de campus zijn ze een nieuw schoolgebouw aan het bouwen, maar dat is voorlopig nog niet klaar. En dus wordt Jura, hiep hiep hoera, vanaf aanstaande woensdag om half 9 opgehaald door de schoolbus en om half 4 weer thuisgebracht. U begrijpt, mijn "opvoeden-is-loslaten"-motto wordt tot het uiterste getest de komende week.

Naast de happening van het naar school gaan met de bus, is de lunch ook een grote uitdaging. Jura is een behoorlijke miesmuis wat eten betreft. Haar favoriete maal is een boterham met pindakaas en, vooruit, een appeltje...geschild en in partjes. Maar ja, als je een hele dag naar school gaat, dan moet je tussendoor wel wat eten. En gezien het feit dat de meeste scholen pindavrij zijn vanwege allergie gevaar, nu ja, het zal wat improvisatievermogen vergen om Jura weldoorvoed te houden deze winter.

Als extra hobbel, vraagt de school of we zoveel als mogelijk mee willen werken aan een "vuilnisvrije" lunch. Aan de ene kant om te voorkomen dat kinderen voornamelijk voorverpakte lunches meekrijgen. De supermarkten liggen hier vol met voorverpakte lunchbox koekjes, sandwich-stapelaars met slachtafvalworst en mierzoete vruchtenpurreecups. Een zelfgemaakte lunch is al gauw een stuk gezonder! Aan de andere kant probeert Vancouver een groene stad te zijn en de hoeveelheid afval te verminderen. Al verdenk ik de juffen er ook van dat ze, terecht, geen zin meer hebben om na afloop van de lunch een kwartier bezig te zijn om alle lege bakjes, sappakjes, boterhamzakjes en lege koekverpakkingen op te ruimen.

In theorie is dat natuurlijk zeer prijzenswaardig...maar in de praktijk zat ik voor de zomer met mijn handen in mijn haar! Ik zag Jura's juf al staan, een misprijzende frons op haar gezicht en in haar hand een verfrommeld zakje uit Jura's lunchtas. Gelukkig bracht mijn nieuwe status uitkomst! Nu ik mij officieel tot het gilde van thuisblijfmoeders (TBM-ers) mag rekenen, heb ik besloten zoveel mogelijk dingen NU te doen die bij bovengenoemde status horen. Ook dingen waarvan ik vroeger nooit gedacht had dat ik ze zou doen. Zo heb ik deze zomer een heusche tupperware-party georganiseerd. En man o man, wat hebben ze een leuke en handige lunch-oplossingen voor school. En wie weet, heeft Jura straks aan het eind van het schooljaar, met dank aan alle leuke bakjes, wel een veel gevarieerder dieet.

Goed, terug naar afgelopen woensdag. Kindergarten (en preschool) start met "gradual entry". Dit betekent dat de eerste dagen de kinderen maar een korte periode naar school gaan. Woensdag zou Jura voor het eerst een uurtje gaan. En dat zag er zo uit:

Normaal op de foto met je mooie eerste-schooldag-kleren kan natuurlijk niet ;-)

Op weg naar de bus, hand in hand met je kleine zus!

Rugzak, waar ga je met dat meisje naartoe?

Hoe dichterbij we komen, des te spannender wordt het!

Gelukkig zat haar beste vriendje in haar tas...

Tadaaaaaa! Een stralende Jura! Ze had het heel, heel leuk gehad, dat eerste uur

En kleine zus is heel benieuwd hoe grote zus het gehad heeft :-)

Camping 102; There is no such thing as a burned marshmallow

Whoei! Het is gelukt! Kampeerervaring 102 is een feit...en deze keer is het wel geslaagd.

De spelregels waren hetzelfde: Goed te bereiken met het openbaar vervoer en de kampeeruitrusting moet makkelijk te vervoeren zijn. Omdat we nu 4 dagen/3 nachten op pad zouden gaan, besloten we een koffer op wieltjes mee te nemen. Zo gingen we op zaterdagochtend op pad.

Op weg naar Vancouver Island. Op Vancouver Island zijn we al 1x eerder geweest en dat smaakte naar meer! Natuurlijk zorgde Jura ervoor dat Lollie niet kwijt raakte, op weg naar de veerboot.

Doordat je op een eiland bent, ben je meteen "los" van de stad...hoewel je daar als kampeerder natuurlijk sowieso niet over te klagen hebt. Desalniettemin, de overtocht maakt dat je in je reis wel meteen een rustmoment hebt.

Als extra vermaak, werd er op deze veerboot ook een informatieprogramma verzorgd. Op het zonnedek werd een korte voorstelling gegeven over hoe je moet reageren als je een cougar, wolf of beer tegenkomt. Natuurlijk hoorde bij de voorstelling een uiterst aanstekelijk liedje en Jura en Nori zongen uit volle borst mee! De voorstelling was een initiatief van een samenwerking tussen BC Ferries, de veerpontmaatschappij, en Nationale Parken Canada. Vooral aan de westkust van het eiland zijn er jaarlijks meerdere incidenten waarbij wolven, cougars of beren betrokken zijn...en meestal is de hond het slachtoffer. 

Na aankomst op Vancouver Island, hebben we er nog ruim anderhalf uur over gedaan om bij de camping te komen. Maar toen we er eenmaal waren, stond de tent ook binnen een mum van tijd! Is die generale repetitie toch nog ergens goed voor geweest ;-) 

De camping was fantastisch! Mooie, ruime plaatsen, prachtig uitzicht en een ondergrond waar de haringen redelijk in te meppen waren. Alleen heeft kamperen in Canada, gebaseerd op onze twee ervaringen, 1 duidelijk minpunt... MUGGEN!!! Takke-tyfus-rotte-bloed-onder-je-nagels-vandaan-zuigende-vampier-vliegen. Echt, die beesten zijn een grove fout in de evolutie, of het onomstotelijke bewijs dat God ook wel eens een steekje laat vallen. Na 10 minuten was ik al in staat om in te pakken en de veerboot terug te nemen. Tot ik me herinnerde dat ik muggenspray bij me had! Die spray is onze redding geweest. Al zijn we een paar keer te laat geweest met sprayen en zitten we van die 10 sprayloze minuten allemaal alsnog onder de bulten. Jura en Nori hebben een paar eieren op hun lijfje, dus het lijkt of ze in plaats van mijn donkere haar besloten hebben mijn mug-allergie-genen over te nemen. 

Deze camping gaf echter ook een veel beter beeld van Hoe Men In Canada Kampeert. Vanzelfsprekend stonden er op deze camping ook veel campers en caravans, maar er waren hier ook veel tenten. Varierend van kleine trekkerstenten, tot het type bakbeest dat wij hebben. Maar ook hier geldt dat gemak prevaleert. Een gemiddelde tenter heeft 3 mega-koelboxen bij zich. Bovendien staat naast iedere tent een pick-up truck. En ondanks dat iedere tenter ook een barbecue heeft meegenomen, ligt bovengenoemde pick-up truck tot de nok toe gevuld met hout. Elke campingplaats heeft namelijk zijn eigen vuurplaats, whoei!

Daar wij geen butagasstel noch een barbecue bij ons hadden, heb ik me deze vakantie bekwaamd in het koken op een kampvuur! Gelukkig had ik wat tips gekregen van vriendinnen en dus aten we de eerste avond spinnenworstjes en maiskolven, omnomnomnnomnom. Natuurlijk met marshmallows als toetje. Een andere tophit waren de lolli-druiven. Een druif gespiest aan een mini-pretzelstokje. Het klinkt vies, maar is verslavend lekker!

Jura's ogen staan al op screensaver ;-)

Het avonduitzicht:

Zelf marshmallows roosteren:

 Wij zijn mooi-weer-kampeerders...en dus viel het ons rauw op ons dak dat op zondagochtend de lucht loodgrijs was en de wind bibber-bibber-koud!

Gelukkig krijg je het van dansen altijd warm!

Alle goede weerberichten ten spijt, brak even later het onweer los. Natuurlijk net toen Jura, Nori en ik bij het toiletgebouw waren en Menno met Eluin het vuilnis weg aan het brengen was. Resultaat? 1 natte wagen, 1 nat bedje van Eluin (dat stond nog buiten), 1 natte Jura, Nori en Roos en 1 zeiknatte Menno, want hij was eerder terug bij de tent. Gelukkig was het snel weer droog en heeft onze tent het gehouden!

's Middags klaarde het weer snel op, dus na een tripje naar de supermarkt en een aansluitend vroeg diner van weer worstjes en marshmallows, namen we een kijkje bij de rivier.  

Aansluitend een ijsje en omdat we nog honger hadden, hebben we het vuur weer opgestookt en popcorn gebakken.

De volgende ochtend was het straaaaalend weer. Onze twee bosnimfjes hebben zich alle dagen uitstekend vermaakt. 

Omdat ik wat achterstallig mailonderhoud wilde plegen, heeft Menno alledrie de dames meegenomen naar de oever van de rivier. Het was laagwater en dus lag een deel van de rivier droog. 

Genoeg mogelijkheden om lekker te rauzen en te kliederen...maar het duurde niet lang voor ik een behoorlijk urgente "Rooooos!" van Menno hoorde. Ik dacht dat hij op zijn minst een forel of een nest zeearenden had gevonden. Vlug greep ik mijn fotocamera en stuiterde van de helling af. Maar wat ik beneden aantrof, had ik nooit kunnen bedenken. Soms denk ik dat hij zijn doctorstitel gratis bij een pak melk gekregen heeft, haha! 

U ziet het goed, Menno staat, met Eluin op zijn buik, tot over zijn knie weggezakt in de rivierklei! Zijn sandalen waren op het moment dat de foto genomen werd langzaam van zijn voeten af aan het zakken. Wat hij van mij verwachtte daar beneden, behalve hem uitlachen, weet ik nog steeds niet, want helpen kon ik hem niet. Eluin kraaide ondertussen van plezier, waarschijnlijk omdat ze mijn grote grijns zag :-) 

Gered! Op Jura en Nori maakte het zo'n indruk, dat ze het meteen nagespeeld hebben met hun diertjes.

De rest van de vakantie hebben we genoten van zwemmen in de rivier, ijsjes eten en bosrauzen. De meiden hebben erg goed geslapen in de tent. De vakantie was te snel voorbij, maar op de terugweg hebben we een school dolfijnen gezien vanaf de veerboot. Dat maakte veel goed! Thuis heb ik snel alles gewassen, want vandaag komt Evy "kamperen" in ons huis. Op naar het vliegveld dus!