Rennen met een reden

Als er iets is waar Canadezen goed in zijn, dan is het "fundraisen". Men organiseert iets en mensen geven geld, dat is het eigenlijk. Hoewel, er is wel altijd een doel voor het geld. Zo hebben we vorig jaar foto's laten maken door een professionele fotograaf die zijn diensten aanbood ten bate van onze preschool. Het geld dat wij als ouders voor de foto's gaven, is gebruikt om het plein op te knappen. Kennelijk vonden anderen het ook mooie foto's, want een maand later stond er een heus houten huisje op het terrein! Of, zoals het door de kinderen van de preschool genoemd werd, een warme-chocolade-kraam!

Nu moet ik toegeven dat wij erg slecht zijn in geld geven. Hoe ver we ons ook proberen te houden van alles dat Nederlands is, het thema ons bin zuunig is zeker op ons van toepassing. Ik ben dan ook niet onverdeeld enthousiast over de fundraise-cultuur in Canada. Maar, met 2 kinderen in het schoolsysteem, is er geen ontkomen meer aan!

De eerste brief die Jura van haar school mee naar huis kreeg, repte al over de Terry Fox run. Nooit van gehoord... Maar, aangezien er gerept werd in dezelfde brief over "meer informatie over hoe te sponsoren volgt nog", was het mij al rap duidelijk dat het om een fundraising zou gaan. Ik besloot kort te googlen en las dat de Terry Fox run en sponsorloop op (lagere) scholen was om geld op te halen voor het kankeronderzoek. Terry Fox was kennelijk een of andere knakker die daar iets mee van doen had...dacht ik toen.

Ondertussen, bleek dat een van Menno zijn collega's een team opgezet had voor de jaarlijkse borstkankerloop. De loop gaat dwars door Vancouver en bestaat uit een 1km loop voor kinderen en herstellende kankerpatienten (en soit, voor kneuzen zoals ik ;-) ) en 5km daadwerkelijk hardlopen. Omdat ik weer begonnen ben met hardlopen, en omdat ik de collega van Menno erg waardeer, overwoog ik om me ook in te schrijven. Toen ik hoorde dat de naam van het team "The Scientits" was, kon ik natuurlijk niet meer weigeren!

Inschrijven kon voor het luttele bedrag van $40 per persoon, maar dan had je ook wel een officieel Tietenschappers-T-shirt! Na inschrijving bleek dat Jura, Nori en Eluin zich gratis in konden schrijven. Dus dat hebben we meteen gedaan en ook bedacht hoe we zouden lopen. In eerste instantie zou ik de 5km lopen (hijghijg) en zou Menno met de meiden het 1km parcours lopen. Maar toen liet Jura zich plots van een heel andere kant zien!

Inmiddels was de brief van school binnengekomen met de additionele informatie over de Terry Fox run. Een sponsorformulier, met op de achterkant een kort verhaal over Terry. En toen was het aan mij om het schaamrood op mijn kaken te krijgen. Het blijkt namelijk niet zomaar een knakker te zijn. Terry Fox was een jongen van 20 die na een aanrijding last van zijn been blijft houden. Een paar maanden later wordt botkanker bij het gediagnosticeerd en verliest hij zijn been. Met zijn nieuwe prothese, begint hij al vrij snel met hardlopen. Omdat hij zich realiseert hoezeer het vinden van een remedie tegen kanker samenhangt met het hebben van geld, besluit hij de grootste "fundraiser" in de historie van Canada op te zetten.

Hij doopt zijn prothesevoet in de Atlantische Oceaan op het meest oostelijke punt van Canada. Zijn plan is om iedere dag een marathon te rennen en zo het meest westelijke punt van Canada te bereiken. In eerste instantie, krijgt zijn loop weinig aandacht. Maar, naarmate hij in dichter bevolkt gebied komt, groeit zijn bekendheid en het saldo van de bankrekening. Halverwege zijn tocht, moet hij echter afgevoerd worden naar het ziekenhuis. De kanker is terug, en hoe... Een paar maanden na het beeindigen van zijn loop, sterft hij aan de gevolgen van zijn ziekte.

Goed, stelt u zich even voor hoe ik dit verhaal aan Jura, mejuffrouw Snif, moet vertellen. Er zit niets anders op dan het hele verhaal vertellen. Gelukkig komt mijn beste vriend van de middelbare school die week bij ons op bezoek. Hij wijst mij erop dat mijn favoriete schrijver, een Vancouveriaan wiens boeken er voor gezorgd hebben dat we naar Vancouver zijn vertrokken, een boek over Terry heeft geschreven. Als cadeau voor ons verblijf bij ons, geeft hij ons het boek.

Jura verslindt het boek! Er staan veel foto's in en het helpt haar om een beeld te krijgen bij het verhaal. Ik vertel keer op keer wat er gebeurt is en beantwoordt de meest moeilijke vragen ("Deed Terry zijn nepbeen af voor hij ging slapen, of niet?"). En natuurlijk leggen we samen ook de link naar mensen in onze omgeving die kanker hebben gekregen. Gelukkig voor ons, zijn de meest recente gevallen onder onze dierbaren succesverhalen. Maar we realiseren ons des te meer hoe rijk we zijn met een gezond gezin.

De dag van de Terry Fox run breekt aan. Met Nori en Eluin ga ik naar Jura haar school om haar aan te moedigen. Eerst wordt er een film vertoont in de aula over het leven van Terry Fox. Halverwege de film, realiseer ik me dat ik Jura niet meer kan zien. Ik buig me voorover en zie mijn prutske met haar vingers in haar oren zitten, haar blik op het plafond. Als ik haar vraag wat er was, antwoordt ze dat ze wist dat ze gingen vertellen in de film dat hij doodging. En dat ze, als ze dat hoorde, zou gaan huilen...

Vervolgens lopen we naar de atletiekbaan die naast de school ligt. Het weer is prachtig en de rennende kinderen zorgen voor grote stofwolken. Uit de stofwolken komt echter steeds 1 klein meisje rennend tevoorschijn. Mijn kind...rennend!!! Het is echt waar. Het ziet er niet uit, ze heeft duidelijk mijn stijl van lopen, maar kennelijk toch de duurloopgenen van de familie Oudhoff! Als een soort dieseltreintje tuft ze haar rondjes over de baan.

Daags daarna is de borstkankerloop. We besluiten eigenwijs te zijn en met zijn vijven deel te nemen aan de 5km loop. Eluin ligt onderin de dubbele wagen, Nori en Jura kunnen om beurten bovenop het zitje en Menno en ik rennen, 1 achter de wagen, 1 met een kind aan zijn hand. De eerste paar meters zijn een ramp. Eluin krijst onderin de wagen en het is erg druk. Dan zie ik dat we een stuk af kunnen snijden en ik overtuig Menno dat dit best een goed idee is. Daar is het een stuk rustiger en door het gehobbel van de wagen valt Eluin snel in slaap. Nori zit liever dan dat ze rent, dus Jura rent het leeuwendeel! Af en toe rust ze even uit in de wagen, maar bij elkaar rent ze toch ruim 3km. Wat ben ik trots!

(ook al sta je op zondag om 7.00 uur al naast je bed, kennelijk heeft Nori altijd energie voor gekke bekken! dit is op weg naar de start, de halve skytrain zat vol met lopers)

(hijghijgpufpuf...)

(...we hebben het gehaald!)

Eenmaal over de finish, realiseer ik me wat een bijzonder evenement dit is. Iedereen rent voor iemand. Sommigen om een ziek familielid een hart onder de riem te steken, anderen ter nagedachtenis aan wie ze verloren hebben. Weer anderen rennen puur om geld in te zamelen. Als iedereen binnen is, worden de "survivors" gehuldigd, vrouwen die in het afgelopen jaar de strijd met kanker aan hebben moeten gaan. Daar staat mevrouw Snif langs de kant...en ik ben duidelijk niet de enige.

En weet je, na deze ervaringen, vind ik dat fundraisen helemaal zo gek nog niet! Wie weet, ga ik bij de volgende sponsorloop ook wel actief "sponsoren" :-)

(uitrusten in de limousine)

(en de broodnodige hydratatie-beloning...chocolade-kokosnoot-milkshake, een door de dames zelfgekozen combinatie. LEKKERRRRRRRRR)