Jura en Nori in Canada: First day of school...deel II

Na de eerste week gradual-kindergarten-entry, begon afgelopen maandag fase II; Nori gaat ook naar school! En ook haar school heeft natuurlijk een gradual entry systeem...tsjonge jonge wat een geren en gevlieg is het de afgelopen dagen geweest!

Gelukkig gaan onze twee buurmeisjes naar dezelfde school als Jura. En heeft onze buurman een grote auto en een goed hart! Jura en Menno konden dus iedere ochtend met de buurman meerijden naar school. Dat scheelde al een stuk, want zo was Jura in ieder geval iedere ochtend op tijd op school. Restte mij alleen nog de taak om Nori in goede staat op school af te leveren. Een ogenschijnlijk makkelijke taak. Ware het niet dat verandering en Nori nu niet bepaald een gouden combinatie is.

Vanaf het moment dat Jura afscheid genomen heeft van haar preschool, was Lluvia voor Nori haar school. Iedere keer als we langs het schooltje liepen vertelde Nori trots dat het nu niet meer Jura haar school was, maar haar school! En ook Nori speelde vanaf onze terugkomst uit Nederland iedere ochtend "eerste schooldag". Aan haar zin om naar school te gaan, kon het dus niet liggen. Maar ik denk dat Nori zich niet gerealiseerd had, dat als zij naar Lluvia zou gaan, Jura ook echt naar een andere school zou gaan...of nou ja, *dat* wist ze wel, maar in haar hoofd had ze nog niet de link gelegd dat Jura dan niet meer bij haar in de buurt zou zijn. Tenminste, dat denk ik dat het probleem was...maar misschien heeft ze wel gewoon een hekel aan september, of had ik de verkeerde sokken aan, of was Eluin te mopperig.

Hoe het ook zij, de ochtenden voordat Nori daadwerkelijk op school was, waren een oefening in motiverende gesprekstheorie. Waar Jura vrolijk wakker werd en kwebbelend aan tafel zat, mokte en mopperde Nori zich de ochtend door. Haar beker melk stond niet op de goede plek en was niet de goede kleur. Eluin zat verkeerd in haar kinderstoel. Ik snapte niet wat ze bedoelde, nog voor ze uberhaupt iets gezegd had. En als Menno en Jura eenmaal de deur uit waren, dan was het helemaal over met de pret.

Er is natuurlijk ook geen snars aan, kleine zus zijn. Alles wat jij mee wil maken, heeft je zus al meegemaakt en samen met jouw eerste keer valt altijd een nog-eerdere-eerste keer van je zus...tenminste, zo voelt het. En hoezeer Menno en ik, en Jura niet te vergeten, ook proberen om Nori haar bijzonderheid en eerste-keer-gevoel te gunnen, kennelijk is het niet genoeg. Want ook nu stond ik weer te foeteren in de gang dat ze nu om naar school te gaan toch @#^$$#@! echt schoenen aan moest! En foeterde Nori net zo hard terug dat ze @#^$$#@! op haar blote voeten naar school zou gaan. Of, zoals ze het zelf in een moment van compromis zoeken omschreef: "Maar maahaaaaaam! IK doe gewoon wat IK wil en JIJ doet gewoon wat JIJ wil!" Zucht... En om het plaatje compleet te maken, poepte Eluin standaard 3 minuten nadat we weg zouden hebben moeten gaan, met een grote grijns haar broek vol.

Grappig genoeg verdween iedere keer de grote donderwolk boven haar hoofd als sneeuw voor de zon vanaf het moment dat we de deur uit liepen! Zo trots als een pauw liep ze met haar rugzakje op fluitend voor me uit naar school. De eerste dag mocht ik nog bij haar blijven, maar gisteren hing ze haar rugzakje op in haar cubby, liep naar buiten en zwaaide me met guitige twinkeloogjes gedag: "Daaahaaag, mama, vandaag hoef je *niet* meer te blijven! Ik ga lekker spelen!" Mijn stoere, grote, kleine vlinderkind! Met al haar nukken en streken blijft ze mijn hart veroveren. Ze is het levende bewijs dat moederschap echt niet makkelijker wordt omdat je dingen voor een tweede keer doet. Maar samen komen we er wel!