Er was eens...een schoolbus...

Na ruim anderhalf jaar Vancouver, begint Osoyoos Crescent steeds meer te voelen als ons huis. En Canada steeds meer als ons land. Inmiddels kennen we de weg, weten we bijna wanneer welke feestdag valt en zijn we gewend aan het altijd kunnen oversteken als we bij een zebrapad staan.

Het zou ook simpelweg te vermoeiend zijn om al het "nieuws" in dit land nieuw te laten blijven. Het constant schakelen tussen Nederlands en Engels valt ons al niet meer op. Sterker nog, ik hoorde laatst in een Britse televisieserie een Canadese acteur en heel even dacht ik dat hij Nederlands sprak en men vergeten was ondertiteling te verzorgen. Grappig hoe je gehoor veranderd, want vroeger klonk de Noord-Amerikaan in een Britse serie natuurlijk "buitenlands".

Er zijn echter nog steeds dingen die onverminderd Canadees en exotisch zijn voor ons. En een van de meest iconische voorbeelden hiervan is de schoolbus. In Nederland een onbekend gegeven, tenzij je om redenen van levensovertuiging of onderwijsproblematiek met een taxibusje naar school gaat. De schoolbus is uiterst Noord-Amerikaans. Het is een beeld uit Hollywoodfilms. Uit series, nou ja, van de televisie dus. Maar inmiddels is de schoolbus ook het grote, gele, ronkende vehikel dat sinds we hier wonen iedere dag voor ons huis in rotten van vier arriveert en vertrekt. Een klok heb je niet nodig, wij leven hier op de schoolbus. 's Ochtends om half 9 en 's middags om half vier.

Omdat de bus voor ons huis stopt, hebben Jura en Nori vanaf hun eerste ontbijt de schoolbus gezien. Toen we net in Canada woonden, werd de schoolbus met veel gejoel ontvangen! Kort voordat we naar Canada vertrokken, zijn we met de grote, gele bus van opa Blauw op wintersportvakantie gegaan. En dus wilden Jura en Nori vaak kijken of opa Blauw misschien ook de chauffeur van deze bus was. Jura was de eerste die deze illusie liet varen, maar voor Nori heeft het zeker een half jaar geduurd voordat ze niet meer riep: "De schoolbus!!!... Van opa Blauw!!!"

Vorige week was het dan zo ver. Jura kon eindelijk met de bus naar school! Helaas bleek na 3 dagen dat de schoolbus niet in ons DNA zit...lees en huiver! N.B. Aan alle bezorgde oma's, het komt goed!

Op woensdag ging Jura voor het eerst met Dominic, de buschauffeur, mee op pad. De avond tevoren boog ik mij over het onbegrijpelijke bus-route-schema wat pas die avond beschikbaar was gekomen. Grootste punt van verwarring? Er rijden vanaf de busstop voor ons huis 2 bussen naar Jura haar school. De ene, die van Jura, gaat rechtstreeks. De andere, welke gedeeld wordt met een andere lagere school, rijdt eerst langs een nieuw aangelegde wijk hier op de campus. Eigenlijk mogen bij onze halte geen kinderen van Jura's school in de tweede bus stappen, want dan komt de bus mogelijk plaatsen tekort in de nieuwe wijk...

...Afijn...

Woensdagochtend stapt Jura vrolijk in de bus van Dominic!  Woensdagmiddag staan Nori, Eluin en ik klaar bij de bushalte. Nori rijdt vrolijk rondjes op haar step. De bus van Dominic stopt... Geen Jura! Even later stopt de andere bus en daar kwam een stuiterende Jura uit. So far, so good, kennelijk maakt het op de terugweg niet uit welke bus je neemt...dachten we.

Donderdagochtend stapt Jura weer vrolijk in de bus van Dominic. Donderdagmiddag staan Nori, Eluin en ik op het punt om het huis te verlaten, als de telefoon gaat:
"Hallo, dit is Acadia Road Elementary School, spreek ik met de moeder van Jura?"
"Spreekt u mee"
"Euhm, Jura zit nu in het kantoortje hier, want ze is niet opgehaald vandaag"
"Nee, dat klopt, ze zou met de bus naar huis komen"
"Oh.........tsja, dat is dus misgegaan"

Na de verhalen van de juf en Jura te hebben samengevoegd, kwam ik tot de volgende reconstructie. Jura stond keurig in de rij om met de bus te gaan. Een paar kindjes voor haar staat een jongetje dat zich plots realiseert dat hij helemaal niet met de bus gaat! Hij raakt een beetje in paniek en Florence Nightingale loopt natuurlijk naar het jongetje toe om hem te troosten. Vervolgens neemt de bus-juf aan dat Jura ook per abuis in de rij stond. Ze roept een collega en vraagt haar het jongetje en Jura mee te nemen. Op mijn vraag waarom Jura toen niet gezegd heeft dat zij wel met de bus gaat, was het antwoord van mijn plichtsgetrouwe beambte: "Als de juf zegt dat ik met een andere juf mee moet lopen, dan doe ik dat!"


Zucht...

Vrijdagochtend hebben we Jura duidelijk uitgelegd dat ze op de heen- en de terugweg met de bus zou reizen. Dat ze, als de juf of iemand anders dacht dat ze niet met de bus zou gaan, ze daar tegenin mocht gaan. Haar buskaartje, dat voorheen in haar etui zat, hebben we aan een adreslabel getapet en aan haar tas gehangen. Het mocht allemaal niet baten.

Vrijdagmiddag staan Nori, Eluin en ik weer bij de bushalte. Nori stept weer vrolijk haar rondjes. De bus van Dominic arriveert en de kinderen stromen in grote getale uit de bus om in hun ouders' armen gesloten te worden. Maar...geen Jura. Nori stept ondertussen nog steeds haar rondjes. Ik loop de bus in en vraag Dominic of Jura nog in de bus zit. Geen Jura... Dominic knipoogt naar me en zegt dat hij even met de andere chauffeur zal overleggen. Hij walkie-talkiet de andere buschauffeur en vraagt naar Jura. Hij fronst even en zegt dan dat hij naar hem toe komt. Vervolgens kijkt hij weer naar mij en vertelt mij dat Jura waarschijnlijk bij de bushalte in de nieuwe wijk is uitgestapt. Maar, zo voegt hij er geruststellend aan toe: "We zijn er nog nooit eentje kwijtgeraakt, mevrouw. Soms doen kinderen er wat langer over om thuis te komen, maar we zijn er nog nooit een kwijtgeraakt"

Ik spreek met Dominic af dat ik bij de bushalte op de tweede bus wacht. Hij rijdt naar de nieuwe wijk toe en kijkt of daar nog een verloren meisje bij de halte staat. Ondertussen heeft Nori in de gaten dat Jura er nog niet is. De volgende twee bussen, die kinderen van andere scholen thuisbrengen, bevatten natuurlijk ook geen Jura. Langzaamaan vindt Nori het niet meer leuk. Dwangneurotisch stept ze haar rondjes... Een Japanse dame naast me heeft het ook te kwaad: "Weet u dan waar uw kind nu is? En waar moet u haar dan ophalen? Maar waar is ze dan uitgestapt?"

Zelf denk ik dat Jura gewoon in de andere bus zit. Desalniettemin slaak ik een zucht van verlichting als die bus eindelijk de hoek om draait. Er komen nog een paar kinderen uit de bus, maar nog steeds geen Jura. Met de schrik om mijn hart loop ik de schoolbus in...



...en daar zit ze, onze opperdruif! Met haar rugzak op schoot en haar blik op oneindig staart ze uit het raam. Als ze haar naam hoort, kijkt ze op en roept verrast: "Mama! Je bent hier!". Ik wijs haar erop dat dit haar halte is en dat ze uit moet stappen. En dat ze zelf ook goed op moet letten waar haar halte is. Dat ze het makkelijk kan zien, want dat we VOOR ONS HUIS STAAN! Haar antwoord: "Goh, ja, je hebt gelijk! Ik zat de andere kant op te kijken en ik herkende het niet, maar nu ik die kant op kijk...daar is ons huis!"

Heel diepe zucht... Gelukkig gaan onze buurmeisjes met dezelfde bus naar dezelfde school. De oudste is 10 en is door mij recent omgekocht met een reep chocolade om te zorgen dat Jura op het Juiste Moment op de Juiste Bus stapt :-)

Na alle avonturen zijn we nog maar even naar de speeltuin gegaan.

Eerst de rest van je snack eten...

En dan kijken naar Nori's Nieuwste Stunts!