Toegegeven, de eerste twee weken in Vancouver waren een eitje. Als je geen huishouden hebt, dan is het feitelijk ook onmogelijk om een huishouden "op orde" te houden. Bovendien was Menno nog thuis en leefden we in een staat van vakantie. Helaas, all good things must come to an end en dus liep Menno afgelopen maandag voor het eerst in het bestaan van Jura en Nori voor een vijfdaagse werkweek de deur uit....zijn korte workaholic periode in Boston daargelaten. En begon voor mij de grote uitdaging.
Een opgeruimd huis, plakvrije aanrechten en gestofzuigde plinten behoren niet tot mijn kwaliteiten. En een ieder die ooit bij mij thuis is geweest, zal dit van harte beamen. Dat laatste zal hier overigens ook niet tot mijn kwaliteiten gaan behoren, want a) we hebben geen plinten en b) we hebben vooralsnog geen stofzuiger. Hoe het ook zij, gewapend met 2 kookboeken besloot ik dat bereiding van voedzame maaltijden een eerste stap was op weg naar ons nieuwe gezinsleven. Met een maand of twee geen-tijd-om-te-koken-dus-maar-weer-afhaal is het een welkome variatie om in de supermarkt en cornershop op zoek te gaan naar verse groente en tofu! Trouwens, de kookboeken zijn 2/10 deel van alle boeken die uberhaupt de oversteek gemaakt hebben, dus als ik iets wil lezen, is de kans groot dat ik er ook honger van krijg.
Awel, vanochtend stelde ik voor om bij de koffie in het koffiehuis eens te kijken of ze daar ook lekkere taartjes hadden. Jura greep echter meteen haar kans en riep dat we ook zelf wel een taart konden bakken, een appeltaart wel te verstaan. Voor het geplande avondeten (quesedillas met guacomole) moest ik toch nog bosuitjes hebben, dus bedacht ik dat we dan ook meteen wel taartbenodigdheden in huis konden halen. Jura en Nori blij en ik in eerste instantie ook! Tot ik mij bedacht dat ik hier in Canada nog hoegenaamd niets in huis heb.....geen bakblik, geen keukenweegschaal, niets! Dus voor ik het wist, bakte ik vanmiddag een taart van 25 dollar!!!
Het resultaat mocht er wezen, een superlekkere, friszoete, appel-bosbessen (hare majesteit lust geen rozijnen) Jamie-Oliver-taart, yumyumyum! Bij thuiskomst wachtte vaders dus een heuse maaltijd van quesedillas en taart voor toe! De quesedillas moesten echter nog wel even in de oven om warmgemaakt te worden, maar, stoer als hij is, bood Menno aan om de laatste er wel even in te doen.....
Oh, boy...........
Eenmaal aan het eten, dacht geen van beiden meer aan de quesedilla in de oven. Tot ik iets rook en vroeg of Menno de laatste er al uit gehaald had. Nee dus en bij het openen van de oven, troffen we een fantastische crematoriumschijf. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen weet ik nog niet, maar bij het eruithalen van de quesedilla, schoof het bakpapier-met-zwartgeblakerde-tortilla aan de achterkant van het rooster af. En binnen luttele seconden stonden dus het bakpapier en de tortilla in de fik! Dus ovendeur weer dicht, ramen open, schuifdeur open en voila, daar had je het al, de rookmelder begon te loeien. Nu is ons appartement ook uitgerust met brandblussersproeiers aan het plafond, dus ik maakte snel een check wat er eventueel nat kon worden als er daadwerkelijk gesproeid ging worden. Kinderen, veilig, fotocamera, veilig, laptop, veilig, de taart, aaaaaaaaaaaaaarrrrrrrggggghhhhhhh, DE TAART!!!!! En zo kwam het dus dat nog voordat we de ovendeur weer open hebben gedaan om de tortilla met ovenhandschoen te grijpen en te blussen in de gootsteen, ik eerst snel nog even de appeltaart buiten in de tuin heb gezet :-)
Nou ja, ik kan alleen maar zeggen, hij was het waard, njumjumjum. En wat het huishouden betreft, gelukkig heb ik twee elfjes hier, die mij vast wel kunnen helpen
No comments:
Post a Comment