De Broek van Menno; een klucht in 5 delen

De ochtend na aankomst in Vancouver pakte ik vol goede moed onze 7 koffers uit. Stapeltje bij stapeltje deelde ik de kleren in om in de kasten te leggen. Toen alle koffers leeg waren, was het stapeltje kleren van Menno echter nauwelijks de moeite van het stapelen waard! De arme vent had, door een grove inpakfout van zijn sloddervos eega, twee broeken bij zich. Twee oude, afraffelbroeken waarvan hij de dag voor vertrek van een van deze broeken ook nog eens uit een naad scheurde.

In de maanden van inpakken, uitpakken en herpakken, paste alles toch net niet. Dus kwamen we op het lumineuze idee om te informeren of een vriend-van-oom-en-tante misschien op een zakenvlucht voor ons een tas mee zou kunnen nemen. Dat kon en dus lieten we 2 trekkersrugzakken met kleding bij mijn tante achter. Ik dacht twee pakketten met zomerkleding achter gelaten te hebben. Maar helaas voor Menno bleek het leeuwendeel van zijn kleding nog op zolder in Zuidoost te liggen, in plaats van in zijn kast. Gelukkig gooide hij de dag voor het etentje bij zijn nieuwe baas in samenwerking met Nori een volle beker chocolademelk over zijn witte broek, dus kon hij voor zijn eerste sociale verplichting kiezen uit een broek met bruine vlekken of een broek met een scheur in zijn kruis. Hij koos voor de eerste overigens ;-)

Een middagje Urban Outfitters bracht soelaas in Menno's nijpende kledingsituatie, maar het was toch wel erg fijn om een mailtje te krijgen dat bovengenoemde kennis naar Vancouver zou vliegen. Natuurlijk was ik brutaal genoeg om meteen te informeren of er nog een bestelling HEMA-kleding voor de dames deze kant op kon komen. Of het nou aan de frisse berglucht, de gezonde voeding (ahum) of de onbekende wasmachine lag, Jura en Nori groeien hier hard, of de broeken krimpen veel. Heel Zuidoost was in rep en roer om onze zending te verzorgen. Mijn tante heeft 4(!!!!!!)  HEMA's afgestruind op zoek naar het jurkje en mijn lieve, lieve oma, heeft uuuuuurenlang staan strijken! Zelfs het ondergoed van Jura kwam keurig gesteven na een intercontinentale vlucht uit de koffer!

Met bonzend hart en brok in mijn keel zat ik in de bus naar het vliegveld. Een raar melancholisch gevoel dat het pas 6 weken geleden was dat wij daar op het vliegveld aankwamen...dat ik in juni alweer terug zou vliegen, dat het leek of we hier al een jaar zijn en dat ik helemaal snik werd bij het idee dat ik straks iemand zou zien die de dag ervoor mijn tante en oma nog in levende lijve had gezien (inderdaad, it was that time of the month ;-) ). Nederland heb ik nog geen moment gemist, maar een aantal mensen in Nederland, boy oh boy! Gelukkig hoefde ik niet te snotteren toen ik de koffer in ontvangst nam ;-) Daar voor was de situatie te hilarisch! Een keurige businessclass meneer die ruim boven zijn handbagage limiet zat met een tas vol cadeautjes en zelfs tussen zijn eigen bagage nog een tas vandaan moest halen, haha! Door zijn jarenlange reiservaring is hij ook heel goed in inpakken en heeft onze kleding dan ook als een heuse Tetris-kampioen in de koffer gekregen! Van mijn tante had hij al van het verhaal van Menno zijn broeken gehoord en hij verzekerde mij dat hij meer dan voldoende spijkerbroeken van Menno ingepakt had.

Mooi zo, dacht ik.....tot ik, na het uitdelen van de cadeautjes de koffer met kleren uitpakte. Een grote stapel shirts van Menno, check, zomerkleding Roos, Jura en Nori, check, sokken, check, broeken Menno......................



...........euh................


Schouderophalend heb ik alles opgeborgen, Menno was druk met artikelen lezen, dus hing ik zijn twee spijkerbroeken, mijn 4 spijkerbroeken en de rest van de kleding in de kast. Een heuse cultuurshock voor de rest van mijn kleding in de kast om plots gestreken kleding te hebben, ieks! Toen Menno later zijn deel van de kast bekeek, gierde hij het uit van de lach! Per ongeluk had ik een spijkerbroek van mijzelf bij hem opgehangen. Wat bleek nou?!?!?!?! Mijn handige Harry was VERGETEN dat hij in Nederland al zijn broeken op 1 na al had weggegooid met het plan in Canada nieuwe te kopen. Dus baal ik eerst als een stekker omdat ik niet goed ingepakt heb, vervolgens stelt iedereen alles in het werk om Menno van zijn broeken te voorzien en dan NOG zit er maar 1 broek in de koffer! Gromgromgromgromgrom ;-)

Ach ja, shirts heeft hij in ieder geval wel weer genoeg. En ik ben stiekem erg blij dat ik weer meer dan 3 setjes kleren heb om uit te kiezen, hiep hoi! Dus, bedankt, bedankt, bedankt, bedankt!!!!

Goood foood...

....of; Things that make you go njum!

Je zou haast denken dat ik gesponsord wordt door de VVV van Vancouver, zo uitbundig als ik al de loftrompet over deze schone stad gestoken heb! Vandaag meldde Menno weer een pareltje van een voorbeeld....op zijn werk bestaat er de mogelijkheid om tweemaal per week, gesubsidieerd door University of British Columbia, gratis een uur yogales te volgen....peace!

Hippies schijnen hier in Vancouver ruim vertegenwoordigd te zijn geweest. En ondanks dat ik nog geen flower power gezien heb hier, geen dreadlocks en eigenlijk ook nog geen groep mensen met gitaar, hond en meisje-dat-danst-op-blote-voeten (het is ook nog winter he?), ademt Vancouver wel de sfeer van love, peace and understanding. UBC is de meest duurzame universiteit, samen met de universiteit van Hawaii als ik mij niet vergis en groen is hip! Afval scheiden hier is een ware wetenschap en op verkeerd scheiden staat een boete van max. 2000 dollar, yikes! Regelmatig sta ik dus met zweet in mijn handen bij de containers.

Vancouver is, waarschijnlijk door bovengenoemde hippie-eco-duurzaamheids-maatschappelijkbetrokken-geniet-van-de-natuur-maar-blijf-ook-hip-mentaliteit, de bakermat van een heel bijzonder dieet. Het 100-mile-diet. Een dieet waar zelfs ik voor te porren ben! Het idee is namelijk dat je (probeert zoveel mogelijk) voedsel te eten dat binnen een straal van 100 mile van je woonplaats af verbouwd/geteeld/geslacht/etc. is. Geen lastig calorie-ge-puzzel meer, geen maaltijdshakes, maar wel een goede topografische kennis, da's eigenlijk alles wat je ervoor nodig hebt. In een stad als Vancouver is dat tamelijk simpel, met alle natuur en boerderijen in de omgeving. Ik zoek alleen nog een cacaobonenkwekerij binnen de toegestane radius en ik heb de eerste kans in mijn leven op een succesvol dieet ;-)

Maar soit, ik dwaal af. Wat er hier dus in overvloed is, is goed eten! Zowel in de restaurants, ahum, in Vera's Burger Shack, want dat is het enige restaurant waar we tot nu toe geweest zijn, als in de supermarkt is er veel en vers. Er wonen veel Aziaten in Vancouver, dus aan aziatische invloeden geen gebrek. Er zijn heel veel sushi restaurants, maar de meest ultieme fusionkitchen lijkt mij toch wel de japadog! Een hotdog met gefrituurde nori (let wel, niet met hoofdletter), umeboshi of een miso-worstje, YUM! Veel mogelijkheid tot snaaien buiten de deur hebben we nog niet genomen, omdat ik mij vol overgave op mijn nieuwe taak als moeder de vrouw heb gestort. En dus bereid ik iedere avond een verse, gevarieerde maltijd! De supermarkt is een walhalla van groente, fruit, vis, vlees, diepvries, ontbijtgranen, noem maar op. En, wat ook keimakkelijk is, is dat ze van een heleboel bulkvoedsel een tapsysteem hebben, zodat je precies wat je nodig hebt kunt meenemen. Zo zou je in theorie dus een heel Nigella-recept in de winkel af kunnen wegen, incl. 100 gram geblancheerde amandelen, om het thuis nog slechts in de goede volgorde bij elkaar te gooien. De praktijk leert echter dat voor de basterdsuiker een pikhouweel nodig was om het uit de bak te krijgen, dus toch maar ouderwets een kilo in een zak gekocht.

Jura en Nori protesteren allerminst bij het bakken van de muffins en eten, zoals Jura demonstreert, met gemak een wortelmuffin met cheesecake icing. Bij het avondeten gaan tegenwoordig ook standaard de borden leeg, zij het bij allebei op hun eigen manier ;-) Zo is voor Jura de avondmaaltijd het uitgelezen moment om de dag door te spreken, te vragen hoe het eigenlijk komt dat in de film van Doornroosje de boze fee een langere toverstaf heeft dan de goede feeen en (peuzelt tussendoor 3 miezerige sliertjes geraspte kaas) waarom er eigenlijk in Canada ook een zon is maar dat die dan niet in Nederland is, maar wel in Canada? In de tussentijd heeft ons composthoopje dan al bijna haar bordje leeg, stoot met volle mond de dichtsbijzijnde ouder aan en vraagt of deze kan helpen met de laatste hapjes....hapjes die door Nori's nog beperkte motorische vaardigheden soms een meter van haar bord af liggen ;-)

En toch.....hoeveel lekkerder zou het smaken als ik hier voor mijn tantes een superchocoladetaart zou kunnen bakken? Muffins voor mijn moeder? Een etentje voor vrienden? Ach, ik kan hier mooi recepten uitproberen en desnoods smikk-euh-smokkel ik wat ingredienten mee naar Nederland in juni ;-)

Vancouver in een liedje

Met foto's en verhalen heb ik geprobeerd om een indruk te geven van Vancouver. Maar dat haaaaalt het natuurlijk niet bij de echte ervaring ;-) Dus, in een poging om nog wat meer indruk te geven, zet ik nu nog een zintuig in.

Kijk niet naar de clip, maar ga lekker zitten, sluit je ogen en luister...

http://www.youtube.com/watch?v=bRT8THJ264Q

Furnishing your appartment

Van alles wat we in Vancouver tot nu toe gedaan hebben is het inrichten van ons appartement toch wel onze dagtaak. Dagtaak in de zin dat er nog geen dag voorbij is gegaan dat we niet op internet gesnuffeld hebben naar toevoegingen aan ons huis! Het is natuurlijk ook een gek idee om in een ander land aan te komen in een compleet leeg huis. Gelukkig hebben we daar met het omdraaien van de sleutel in het slot al direct verandering in gebracht, omdat we natuurlijk met 7 stuks bagage aankwamen. Dat is overigens een actie waar we nog geen moment spijt van hebben gehad, om als nomaden met extra koffers op pad te gaan. In willekeurige volgorde zijn we vooral blij dat we het volgende mee hebben genomen:

• De foto's/beeldjes/schilderij/prulletjes (want daardoor is het ons huis, ook al heeft het appartement verder nog steeds de uitstraling van een toiletrol)
• De tripptrapp kinderstoelen, anders zou er nog veel meer geknoeid worden aan tafel ;-)
• Het speelgoed, al hebben Jura en Nori zich ook dagen vermaakt met hondje spelen (benodigdheden: 1 touwtje en 1 stokje van de Duplo, daar sta je dan met je 46 kg meegezeuld speelgoed!)
• Mijn doeken, ok, misschien is 6 wat overdreven, maar er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik ze niet gebruikt heb.

De eerste week hebben we goed gebruik gemaakt van onze huurauto en, naast 2 trips naar de IKEA voor borden, dekbedden en een kast, de bare necessities voor ons huis gehaald. Via de Canadese marktplaats.nl hebben we voor Jura en Nori een bed gehaald, een eettafel met stoelen en een matras voor onszelf. Dat laatste item was meteen een belangrijke les...1) zorg eerst dat je weet wat de verschillende matrasmaten betekenen en b) houdt er rekening mee dat een gemiddelde Koreaan kleiner is dan een gemiddelde Menno. In plaats van ein-de-lijk een superbreed matras, bleken we dus een smaller-dan-in-Nederland matras van 1.90m lengte aangeschaft te hebben! Het ligt wel verschrikkelijk lekker, helemaal sinds we een week geleden van onze eerste vrienden hier een gratis queensizeboxspring hebben gekregen! Zodoende zijn we qua slapen meteen gepromoveerd van kamperen naar een bijna echt bed. Alleen is arme Jura er na een week nog steeds niet aan gewend dat ons matras nu op een uitstekend houten ding staat....en heeft ze nu dus op haar schenen blauwe plekken van het iedere nacht als een slaapdronken ezeltje tegen hetzelfde bed aan lopen. Inmiddels fluister ik al als ik haar binnen hoor komen: "Jura pas op voor......keblof....het bed." :-)

Toen we na een week de huurauto inleverden, hadden we echter nog geen bank. Maar, een paar dagen later vonden we na goed speurwerk op internet precies wat we zochten! Een spotgoedkope, spuuglelijke jaren '80 bruin/blauw/rood geruite 3-zitsbank op nog geen 300m lopen van ons huis! Dus een afspraak gemaakt met de verkopende student en zijn we door de miezerregen met een loeizware bank en 2 kinderen terug naar huis gelopen. Af en toe konden we lekker even uitrusten met ons 4-en op de bank en ik zou willen dat ik een camera bij me had gehad om alle grijnzende langsrijdende mensen te kunnen filmen :-)

Inrichting 101 is inmiddels dus voltooid met als laatste toevoeging het piece de resistance van onze inboedel. Na weken van doelloos pluisjes en crackerkruimels van de vloer oprapen, hebben we sinds donderdag een HOOVER! Een glimmende, brandweerwagenrode bolide met een zuigmond zo breed als een nijlpaard en........tromgeroffeltromgeroffel.........koplampen!!!! Zo zie je pas echt hoe smerig je huis is, hahaha! Toen ik hem gisteren in gebruik nam en de rechtopstaande stofzuiger over onze vloeren liet vliegen, neuriede ik plots zonder dat ik het door had: "I want to break free, I want to breeeaaaaaak freeeeeee!" Freddy Mercury eat your heart out!

Yeah baby! 

Biologie

Misschien heb ik het in 1 van mijn blogposts al eens laten vallen, maar het is hier in Vancouver echt veel leuker om biologie gestudeerd te hebben. Nu heb ik nooit de ambitie gehad om biologe te worden, maar dat neemt niet weg dat ik de studie biologie nog steeds de allerleukste studie van allemaal vind. Meer dan welke andere studie dan ook (en geloof me, ik heb aan een groot aantal gesnuffeld ;-) ) geeft het je inzicht in de complexiteit en tegelijkertijd de samenhang van "het systeem". En dat systeem kan groot of klein zijn, van enorme ecosystemen, tot, euh, bijvoorbeeld het systeem van wondgenezing in de mond, hihi!

Of het door mijn studie komt, weet ik niet, maar als ik ontspannen ben, krijg ik opeens weer oog voor "het systeem". Ik zie weer dingen om mij heen, snuffel weer en ga op zoek naar bijzondere dingen. Kortom, ik raak weer onder de indruk van "de natuur". En afgelopen zaterdag was een uitstekende dag om "de natuur" in te duiken. Achter onze wijk begint het Pacific Spirit Regional Park. 't Is niet een heel groot park, maar omdat het tussen de stad en de oceaan in ligt, heeft het wel een heel divers aanbod aan typen vegetatie, van bos, naar moeras tot aan het strand. Zaterdag hebben we maar een heel klein stukje ontdekt, maar dat was al zeer de moeite waard. En gelukkig had ik mijn camera mee, want er was genoeg te zien, vooral veel mooie korstmossen!

Geen idee of het al bekend is, maar ik vind korstmossen heel fascinerend. Alleen al omdat het een van de meest vieze woorden uit de nederlandse taal is: Korst-Mos.....yuk! Maar tegelijkertijd heeft een korstmos ook iets ontzagwekkends, iets melancholisch, iets puurs. Korstmossen zijn een beetje de stalagmieten onder de vegetatie, als in: het duurt lang voordat een korstmos een acceptabele grootte bereikt. Daarnaast is een korstmos geen mos, maar een samenlevingsvorm tussen een schimmel en een alg. Een symbiose (kijk, dat is dan wel weer een mooi woord) die alleen kan gedijen onder omstandigheden van weinig verontreiniging in de lucht, weinig verstoring. En omdat ik nu toch al in zo'n truttemelut-bui ben, kan ik ook wel meteen vertellen dat ik bovenstaande allemaal geleerd heb vlak nadat ik Menno leerde kennen. En dat ik toen dacht: als twee zulke totaal verschillende levensvormen als een schimmel en een alg zo succesvol met elkaar samen kunnen leven, dan wil ik met hem ook best een poging wagen om een korstmosje te worden!

Onze eigen korstmosjes, Jura en Nori, zie ik nog niet direct als toekomstige biologen. Ze zitten wel overal met hun neus bovenop, vooral naar paddestoelen (zie je, toch schimmels!) kunnen ze uren kijken. Maar toen Jura zaterdag naar paddestoeltjes aan het zoeken was, zag ik plots haar drama-gezicht op komen. Zo'n verdrietig-verschrikte blik...dus ik vermoedde dat Nori op een van de paddestoeltjes was gaan staan en Jura nu treurde om het verlies van een dozijn kabouters. Toen ik dichterbij kwam, wees ze op een plek tussen het strooisel en zei: "Kijk nou mama, er KRUIPT daar iets!!!!" Vol walging wees ze een regenworm aan...

My life as a domestic goddess....ahum

Een van de intrinsieke veranderingen in ons kwartet in het project Vancouver is dat we van een tweeverdieners gezin naar het meer ouderwetse (traditioneel is het volgens mij al een jaar of 10 niet meer ;-) ) model van werkende vader/thuisblijvende moeder zijn gegaan. Van alle veranderingen was dit er eentje waar ondergetekende vooraf tamelijk, euh, huiverig over was.

Toegegeven, de eerste twee weken in Vancouver waren een eitje. Als je geen huishouden hebt, dan is het feitelijk ook onmogelijk om een huishouden "op orde" te houden. Bovendien was Menno nog thuis en leefden we in een staat van vakantie. Helaas, all good things must come to an end en dus liep Menno afgelopen maandag voor het eerst in het bestaan van Jura en Nori voor een vijfdaagse werkweek de deur uit....zijn korte workaholic periode in Boston daargelaten. En begon voor mij de grote uitdaging.

Een opgeruimd huis, plakvrije aanrechten en gestofzuigde plinten behoren niet tot mijn kwaliteiten. En een ieder die ooit bij mij thuis is geweest, zal dit van harte beamen. Dat laatste zal hier overigens ook niet tot mijn kwaliteiten gaan behoren, want a) we hebben geen plinten en b) we hebben vooralsnog geen stofzuiger. Hoe het ook zij, gewapend met 2 kookboeken besloot ik dat bereiding van voedzame maaltijden een eerste stap was op weg naar ons nieuwe gezinsleven. Met een maand of twee geen-tijd-om-te-koken-dus-maar-weer-afhaal is het een welkome variatie om in de supermarkt en cornershop op zoek te gaan naar verse groente en tofu! Trouwens, de kookboeken zijn 2/10 deel van alle boeken die uberhaupt de oversteek gemaakt hebben, dus als ik iets wil lezen, is de kans groot dat ik er ook honger van krijg.

Awel, vanochtend stelde ik voor om bij de koffie in het koffiehuis eens te kijken of ze daar ook lekkere taartjes hadden. Jura greep echter meteen haar kans en riep dat we ook zelf wel een taart konden bakken, een appeltaart wel te verstaan. Voor het geplande avondeten (quesedillas met guacomole) moest ik toch nog bosuitjes hebben, dus bedacht ik dat we dan ook meteen wel taartbenodigdheden in huis konden halen. Jura en Nori blij en ik in eerste instantie ook! Tot ik mij bedacht dat ik hier in Canada nog hoegenaamd niets in huis heb.....geen bakblik, geen keukenweegschaal, niets! Dus voor ik het wist, bakte ik vanmiddag een taart van 25 dollar!!!

Het resultaat mocht er wezen, een superlekkere, friszoete, appel-bosbessen (hare majesteit lust geen rozijnen) Jamie-Oliver-taart, yumyumyum! Bij thuiskomst wachtte vaders dus een heuse maaltijd van quesedillas en taart voor toe! De quesedillas moesten echter nog wel even in de oven om warmgemaakt te worden, maar, stoer als hij is, bood Menno aan om de laatste er wel even in te doen.....


Oh, boy...........

Eenmaal aan het eten, dacht geen van beiden meer aan de quesedilla in de oven. Tot ik iets rook en vroeg of Menno de laatste er al uit gehaald had. Nee dus en bij het openen van de oven, troffen we een fantastische crematoriumschijf. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen weet ik nog niet, maar bij het eruithalen van de quesedilla, schoof het bakpapier-met-zwartgeblakerde-tortilla aan de achterkant van het rooster af. En binnen luttele seconden stonden dus het bakpapier en de tortilla in de fik! Dus ovendeur weer dicht, ramen open, schuifdeur open en voila, daar had je het al, de rookmelder begon te loeien. Nu is ons appartement ook uitgerust met brandblussersproeiers aan het plafond, dus ik maakte snel een check wat er eventueel nat kon worden als er daadwerkelijk gesproeid ging worden. Kinderen, veilig, fotocamera, veilig, laptop, veilig, de taart, aaaaaaaaaaaaaarrrrrrrggggghhhhhhh, DE TAART!!!!! En zo kwam het dus dat nog voordat we de ovendeur weer open hebben gedaan om de tortilla met ovenhandschoen te grijpen en te blussen in de gootsteen, ik eerst snel nog even de appeltaart buiten in de tuin heb gezet :-)

Nou ja, ik kan alleen maar zeggen, hij was het waard, njumjumjum. En wat het huishouden betreft, gelukkig heb ik twee elfjes hier, die mij vast wel kunnen helpen

Soms zijn woorden overbodig...

Dus kijk en geniet......dat hebben wij ook gedaan :-)

Als je bij ons de hoek om loopt, heb je bij mooi weer dit uitzicht...

City of glass

 Brrrrr on the beach

 Jericho Beach