Zo....dat is een tijd geleden dat ik een blog-entry gepost heb! In de tussentijd is er genoeg gebeurd, maar om verschillende redenen, kwam ik er niet meer zo toe om mijn blog bij te houden. Maarrrrr, daar lijkt nu weer verandering in te komen!
De eerste reden van mijn digitale writer's block is het feit dat ik, tromgeroffeltromgeroffel, in verwachting ben! Ja ja, ik weet het, inmiddels weet (bijna) iedereen het al, maar toch ;-) Als alles goed gaat, krijgen Jura en Nori eind januari er een brusje bij! (en zal de naam van deze blog dus veranderen in juno..vancouver ;-) ). Daarnaast ben ik voor het eerst sinds ons verblijf in Canda "op vakantie" naar Nederland geweest. Voldoende inspiratie voor een blogpost, zou je zo zeggen, maar ik zou daar zoveel over kunnen schrijven, dat ik uiteindelijk maar niets schreef.
In tegenstelling tot de periodes waarin Jura en Nori mijn buikbewoners waren, heb ik deze keer voor het eerst echt last van de meest voorkomende zwangerschapskwaal....misselijkheid! Hoewel ik niet dusdanig misselijk ben dat ik ook daadwerkelijk over mijn nek ga, heb ik nu al diep, diep respect voor de vrouwen die wel de eerste maanden een innige relatie met hun toiletpot opbouwen. Al helemaal voor de vrouwen die daarna het besluit nemen om nog een volgende keer in verwachting te raken!
Nu ben ik wat dat betreft ook een ontzettende pieperd. Dat wil zeggen, er bestaat bij mij een direct verband tussen de hoeveelheid zin die ik in eten heb en de zin die het leven voor mij uberhaupt heeft. Ik geniet van lekker eten. Behoor dan ook tot de categorie van mensen met een lichtelijk hoger-dan-gezonde-bmi, welke overigens volledig verkregen is met chips en smikkels die ik na het avondeten nuttig.... Wat dat betreft zou je denken dat het makkelijk is om dat bmi wat gezonder te krijgen, maar helaas :-) Hier in Canada doen we weliswaar ons best "gezonder" te leven. Maar ook daar vond ik de afgelopen weken weinig heil. Met moeite werkte ik overdag een paar appels weg, om vervolgens flauw van de honger, maar nog steeds misselijk, aan het avondeten te beginnen. Helaas pindakaas, ook dat smaakte naar gebakken dooie vissenhoofden. Jammer, want juist in deze periode heb ik een paar heul lekkere kookboeken geleend met een paar, op het oog, lekkere recepten! Op het oog dus....
Het eerste trimester heb ik inmiddels achter me gelaten. En langzaamaan verdwijnt ook de misselijkheid. Precies op tijd, want de zomer in Vancouver....mmmmmmmmmmmm! Fruit is er in overvloed en spotgoedkoop! Bosbessen hebben hier zelfs hun eigen festival om het begin van de oogst aan te kondigen, hoe snoezig is dat! Perziken, nectarines, abrikozen, njum jum jum! Het lekkerst, want gratis, zijn natuurlijk de bramen die hier in overvloed groeien op de campus. Mijn "genieten van het thuisblijfmoederschap" heeft inmiddels Martha-Stewartachtige proporties aangenomen, dus heb ik het ook in mijn hoofd gehaald om jam te maken. Dom, want geleisuiker kennen ze hier niet (wel los pectine) . En dus heb ik al 3 potjes aardbeien-bosbessen-kersensoep en staat op dit moment een batch bramensoep (met toegevoegde pectine) te stollen in de potjes. Althans, ik hoop dat het nog stolt...en anders eten we gewoon lekker veel pannekoeken met bramensoep de komende tijd!
Na een matige lente, staat er in de tuintjes ook heel wat klaar om geoogst te worden. Behalve in onze tuin. Daar groeit, ondanks liefde en aandacht, maar bar weinig uit tot iets eetbaars. De komkommers worden gejat door eekhoorns of wasbeertjes. Door gebrek aan ervaring had onze broccoli op de dag dat we wilden oogsten plots prachtige gele bloemetjes. Spinazie in bloei ziet er overigens ook prachtig uit! Vol optimisme zetten we in op 3 tomaten, 1 of 2 pompoenen en 6(!!!!) rode kolen! Inclusief tuintjeshuur en plantjes-aanschaf-kosten, komt 1 rode kool dan op een stuksprijs van $7, ha! Maar, de ervaring is natuurlijk onbetaalbaar ;-)
In de tuin van de collega van Menno, groeit en bloeit alles wel naar behoren. Helaas heeft zij, naast een productief tuintje, ook een terminaal zieke schoonmoeder en dus geen tijd om haar tuintje in de gaten te houden. De een zijn aanstaande dood is in dit geval dus ons brood. Want wij roven, met haar toestemming, twee keer per week haar tuintje leeg! Jura en Nori eten vol smaak hun groenten op als daarover de magische woorden: "deze groenten komen uit de tuin van Fran" zijn uitgesproken. Volgend jaar hopen we haar terug te kunnen betalen in eigen-gekweekte tomaten, worteltjes en koolrabi's!
No comments:
Post a Comment