Ik geef het toe...langzaam maar zeker kruipt Vancouver onder mijn huid. Hoewel we nog verre van ingeburgerd zijn, ik me Nederlandser voel dan ik me ooit gevoeld heb, sluipen er toch steeds meer "Canadesigheden" in. Of dan toch op zijn minst Vancouverigheden. Want van wat ik begrijp, is "the West Coast" toch weer een heel ander iets dan "typisch Canadees". Soit, ik neem in ieder geval dingen over.
Zo vind ik het volkomen normaal om naar een etentje bij vrienden ons eigen bier en een zelfgemaakt toetje of salade mee te nemen. Sterker nog, ik ervaar het absoluut niet als een belediging voor mijn eigen kookkunsten wanneer iemand op een mailtje van mij waarin ik haar uitnodig bij ons te komen eten, antwoord: "Great! I'll make some dessert!"
Morgen is Menno jarig (jahaaa, ik ook!) en ik ben er nou nog niet helemaal achter of het gepast is als ik muffins maak. Op zijn werk is het namelijk traditie dat iemand anders, als hij/zij er toevallig aan denkt, zorgt voor iets lekkers op de verjaardag van een ander. Maar ja, stel nou dat niemand aan Menno's verjaardag denkt... Dat zou toch sneu zijn voor zijn collega's! En sec genomen, het ergste dat er kan gebeuren is dat er morgen bij de koffie een dubbele hoeveelheid lekkers is. Zijn lab kennende zal men daar niet over klagen, dus ik geloof dat ik inmiddels besloten heb morgen maar op zijn Hollands traktaties te maken!
Jura en Nori assimileren de gebruiken hier nog sneller dan ik. Zo is het voor hen ook regelmatig "snack-time" iets waar ik uit mijzelf nog erg weinig aan denk. Het is puur ingesleten door zwaar schuldgevoel dat ik er aan denk om als we met anderen gaan gymmen, naar de speeltuin of het bos gaan, iets te snaaien mee te nemen. Schuldgevoel, omdat ik de eerste 15 keer dat we met vriendinnetjes op pad gingen, lijdzaam moest toekijken hoe Jura en Nori het ene bakje na het andere leegsnaaide. Bakjes van een moeder die er wel aan gedacht had om appelstukjes, cheerios, kaasstengels, rijstwafels, prosciutto plakjes, maiskolfjes en kinderkoekjes mee te nemen. Af en toe had ik het (on)geluk dat ik nog twee slof-geworden rijstwafels uit mijn tas op kon duikelen en Jura en Nori toe kon steken om uit te delen. Maar eigenlijk was dat ook een zielige vertoning en ga ik inmiddels dus ook met bakjes op stap.
Mijn kastinhoud begint langzaamaan ook te veranderen. Vancouver is de stad van "slimme kleding". Gezien de immer veranderende weersomstandigheden en het feit dat je, als je even niet oplet, zo het bos in of het strand op loopt, kleedt de gemiddelde Vancouveriaan slim aan. Velcro, pardon, klittenband, aantrek-elastieken, materialen waarvan ik alleen TM uit kan spreken en duimgaten aan je mouwen, je ziet het hier allemaal. En ik moet toegeven, Ze Hebben Gelijk! Het zit lekkerder en je kunt er beter mee uit de voeten. Zo heb ik laatst mijn eerste paar amfibie-sandalen ooit aangeschaft. Mijn eigen witte flipflopsandalen zijn onlangs overleden, dus het was sowieso tijd voor nieuwe. En een wandeling door Lynn Valley Park waarbij Menno als een hinde van rots naar rots sprong en ik als aangeschoten wild op dezelfde rots bleef zitten met twee uitgerekte enkelbanden, deed de balans doorslaan naar stoere stappers. Als extra motivatie bood mijn lieve moeder aan ze voor mij te vergoeden als verjaardagscadeau, keching!
Dus, afgelopen donderdag, toog ik met Jura en Nori naar de schoenenwinkel. Jura meldde de winkeldame acuut dat mijn schoenen kapot waren ("kijk maar!") en ik dus nieuwe schoenen kwam uitzoeken. Om vervolgens een willekeurig paar roze hakschoenen voor mijn neus te zetten. Voor mijn gevoel heb ik wel 20 paar gepast, voor ik het ultieme paar gevonden had. Maar, oef, wat zitten ze lekker! En, geheel tegen de verwachting in, ik heb de afgelopen week al 3x een complimentje over mijn schoenen gekregen! Vancouver rocks!
No comments:
Post a Comment