Jura en Nori in Canada: Zondag aan het strand...

Tsjonge jonge, ik heb steeds minder te vertellen en steeds meer te laten zien! Gisteren was het zondag, maar geen pinksterzondag, want dat kennen ze hier dan weer niet. Leuk joh, zo'n nieuw land met allerlei onverwachte feestdagen! Ik denk dat we aan het eind van ons verblijf hier eindelijk weten welke dagen hier de feestdagen zijn ;-)

Na een ochtendje bankhangen thuis (Menno en ik hebben allebei een naar snotvirus met oor-keel-hoofdpijn), besloten we toch maar op pad te gaan, onder het mom van: hoofdpijn aan het strand is nog altijd fijner dan hoofdpijn op de bank. We besloten voor een low-impact wandeling te gaan, dus niet teveel gedoe om er te komen en niet teveel geklauter en geklim. Nou had ik op de kaart van het pacific spirit park toevallig laatst gezien dat er aan de andere kant van UBC ook een aantal paden waren die naar het strand lopen. Nou heb je natuurlijk nog altijd de kans dat je dan nog 200 traptreden kan afdalen voor je op het strand bent, maar soit, dan zouden we gewoon verder door het bos gaan lopen. Als er geen trappen waren, dan was het plan om een stukje door het bos te lopen tot aan het strand, op het strand even te spelen en dan weer terug door het bos. O ja, en lekker met de bus in plaats van met de fiets!

Eenmaal bij de bushalte, bleek dat de halte tijdelijk opgeheven was en moesten we dus naar de bus-loop lopen. En, zoals altijd als er met een doel gewandeld moet worden, schoten Jura en Nori in de slow-motion-stand. Piepend en zeurend dat het te ver was, liepen ze allebei zoooooo traag, dat ze bijna achteruit gingen. Dus hop, 3 minuten na het verlaten van ons huis, zat Nori bij Menno op zijn rug en Jura bij mij op mijn rug. Dat schoot tenminste op! Met de bus waren we snel bij het begin van het wandelpad. En daar was een alleraardigst stel wandelaars die wel even een gezinsfoto van ons wilden maken :-) Let vooral ook op de knuffels die in de doeken verstopt zitten...

Zoals altijd klonk er in koor, zodra we op het bospad waren: "Uit de doehoek!!!!" En dit is vervolgens het uitzicht dat wij de hele boswandeling hebben.

Eerste versnelling:

Tweede versnelling:

Gecrasht:

Aan het eind van het bospad, kwamen we dan bij het strand....zonder trap, hiep hoi, hiep hoi! Het was hoogwater, dus er was weinig strand om te struinen. Ook zonder trap is het trouwens nog een klauterpartij over de boomstammen heen voor je op het strand bent.

Veilig in Menno's armen

Klauteren over de boomstammen

Het uitzicht blijft weergaloos

Kijk, een zeehond! Oh nee, het is een surfhond....

Voordeel van een telelens, is dat je kinderen niet in de gaten hebben dat je foto's van ze maakt. Hieronder een serie gezichtsuitdrukkingen van Juups.

Voordeel van een rotsstrand is dat je heerlijk kan struinen tussen de rotsen.

One small step for Menno, one giant leap for Nori!

Jura in schutkleur

En vanzelfsprekend moest er ook weer een familie babypinguins gered worden :-)

Inmiddels hadden we besloten om het plan om weer terug te lopen door het bos te laten varen, maar een strandwandeling te maken tot het restaurant van de zeilschool. Daar zouden we wat eten en van daar af weer de bus naar huis te pakken. Dat we ons enigszins vergisten in de afstand tot de zeilschool.....euh, tsja, daar kwamen we halverwege pas achter :-)

Iets verder op het strand, kwamen we bij een "hondenstrandje". Canada is behoorlijk gereguleerd wat honden betreft. Hondenpoep vind je nergens, want daar staat een boete van max. $2000 op. Maar honden mogen bijvoorbeeld in pacific spirit park maar op bepaalde paden komen en ze mogen ook alleen doordeweeks los lopen. Kennelijk was dit stukje strand dus het enige stuk waar je met een hond mocht komen. Wel een leuk gezicht, al die zwemmende en stoeiende honden. Nori en Jura waren net bij een stapel stenen aan het spelen, toen er een jonge hond aan kwam die zijn tennisbal in het zand wilde begraven. Jura en Nori waren natuurlijk diep onder de indruk van dit schouwspel. Zoals altijd hadden J&N meteen contact met de honden-meneer-en-mevrouw en mochten ze al snel de bal gooien (Menno zat ondertussen 10 meter verder sidderend van angst op een steen...maar zo kon hij wel mooie foto's maken)

Daarna besloten we door te lopen, dus Nori op mijn rug en Jura bij Menno op zijn nek. Nori sliep binnen 2 minuten en Jura kwekte vrolijk verder. Inmiddels was het prachtig zonnig weer geworden. Erg leuk om te zien hoe men in Canada een zonnige zondag doorbrengt. Overal langs het strand zijn grasvelden met picknicktafels. Ik snap nu ook beter waarom er zoveel minivans en SUV's zijn, want hoe krijg je anders een complete gasbarbecue, twee parasols, twee campingtafels en 3 koelboxen mee naar het strand. Het rook in ieder geval allemaal heel lekker. Niet echt handig als je om half 1 je laatste stukjes appel opgegeten hebt en het inmiddels al half 4 is...ik heb mensen verbaasd naar de lucht zien kijken, bezorgd over naderend onweer toen Menno en ik met onze rommelende buiken langs kwamen lopen. Het was een barre tocht, maar we hebben het gehaald!!!

Wachtend op onze bestelling, zaten we een beetje te klooien met de fotocamera. Jura en Nori mochten zelf foto's maken. Nori wilde graag een foto van mij maken, maar dat zag er zo komisch uit....nou ja, kijk zelf maar ;-)