Er gaan weken voorbij dat ik het mij niet realiseer en dan is het opeens plotseling weer heel duidelijk....we wonen hier op de campus van de universiteit. In Nederland zijn er, op Enschede na, volgens mij geen universiteiten met een echte campus. Voordat we hiernaartoe verhuisden, kon ik me ook weinig voorstelling maken van wat dat dan precies zou behelzen, life on campus...
Vanzelfsprekend ben ik, na afloop van ons Vancouveravontuur, nog steeds geen expert op het gebied van het leven op campi (campussen?), maar kan ik wel een levendige omschrijving geven van het leven op de UBC campus. De campus van UBC ligt op een "eiland". Aan 3 kanten is de campus omgeven door water, aan de 4e kant grenst het aan het pacific spirit regional park. En dan, na een heleboel bomen, volgen de wijken van Vancouver en duurt het nog ongeveer een half uur voor je daadwerkelijk "downtown" bent. Het is dus een dorp op zich. Sterker nog, als ik richting het centrum rijd met de bus, is er altijd even de click in mijn hoofd: "O ja, dat is Vancouver....wij leven op UBC."
De campus is zo opgezet dat er, naast de gebouwen van de universiteit, kleine wijken zijn waar de studenten en werknemers van de universiteit wonen. Er is een supermarkt, er zijn voldoende afhaalrestaurantjes en je hoeft niet bang te zijn voor een gebrek aan caffeine, want coffeeplaces zijn alom aanwezig. Verder zijn er een aantal wijkcentra waar cursussen gegeven worden, speelclubjes gehouden worden en waar activiteiten georganiseerd worden. UBC heeft duidelijk geinvesteerd in faciliteiten voor kinderen, want het barst hier letterlijk van de speeltuinen! O ja, en we grenzen natuurlijk aan het natuurpark en het strand, dus eigenlijk hebben we hier al genoeg te doen de komende 2 jaar :-)
Maar afgezien van de faciliteiten, is het sociaal gezien ook heel interessant om op een campus te wonen. Ik kan je vertellen, er is geen betere manier om je een saaie bejaarde met overgewicht te voelen dan op een campus te gaan wonen. Het wemelt hier van de studenten en hoewel ik het mij nog goed kan herinneren, lijkt, eh, is het jaren geleden dat ik op zondagochtend pas om 1 uur mijn bed uit kroop. Ach ja, het heeft iets zoet-melancholisch om op zondagochtend in onze koffiehuiskamer de stoere jongens in pyjamabroek binnen te zien schuifelen en twee koffie "to go" te horen bestellen :-)
Overigens biedt het ook de mogelijkheid om enig antropologisch onderzoek te doen. Ik ben nooit lid van een studentenvereniging geweest en vind het ronduit fascinerend om het "frat-life" zoals dat hier heet van een afstandje mee te kunnen maken. Achter het appartementencomplex waar wij wonen, liggen de fraternity houses, de studentenverenigingshuizen dus. Vorige week was de afsluiting van springbreak en dus organiseerden alle frats, waaronder Kappa Phi Sigma (mijn klassieke opleiding strekt niet zo ver dat ik zonder problemen de griekse letters op mijn computer op kan zoeken...), een afsluitend feest. Limousinebusjes (ja, die bestaan....) reden af en aan om de in smoking en zalmroze galajurken verpakte setjes op te halen. En op zaterdagmorgen liep er een hele stoet verkleedde, straalbezopen mannen door de straat....
Voor men denkt dat we naar een Sodom en Gomorra verhuisd zijn; ik meldde bovenaan al dat ik het meestal vergeet, dat we op een campus wonen. Criminaliteit bestaat hier eigenlijk niet en het leven is idyllisch. De sociale dynamiek is hier bijzonder. Omdat iedereen die hier woont of studeert, of voor de universiteit werkt, woont bijna iedereen hier tijdelijk. Dat betekent ook dat iedereen (ver) bij zijn eigen familie en vrienden vandaan woont. Dus heeft iedereen minder om op terug te vallen en maakt men makkelijker contact. Tenminste, dat denk ik, heb geen idee hoe makkelijk men contact maakt in de stad, want daar woon ik niet, misschien is heel Canada wel zo gastvrij en gezellig ;-) Het tijdelijke zorgt er ook voor dat de vrienden die je maakt op een gegeven moment weer verhuizen. Van de mensen die we nu kennen hier, vertrekken 2 gezinnen in de zomer alweer naar een andere stad. Ik gok dat we aan het eind van deze twee jaar op alle continenten mogelijke logeeradressen hebben.
Naast dat het hier idyllisch is, realiseer ik me ook dat het een onwerkelijke situatie is waar we in leven. Of, zoals de moeder van een vriendinnetje van Jura het laatst zei: "Als we straks weer in een gewone stad wonen, zal ik haar wel uit moeten leggen dat niet alle papa's en mama's van haar vriendinnetjes een PhD hebben en dat niet iedereen tweetalig wordt opgevoed..." :-)
No comments:
Post a Comment