The art of bussing

Even though we have lived in Vancouver for a year and a half now, certain things remain Canadian and exotic. One of the most iconic “things” being the school bus. This “thing” is not a common sight in the Netherlands. Kids only take buses to school if they need to go to specific educational institutions. I.e. either schools that are strongly religious or specialized in children with disabilities or educational problems. To us the school bus is quintessential Northern American. The yellow thing you see in Hollywood-coming-of-age-movies. It’s a thing we used to see only on television. BUT, since we moved here, the school bus is now also the big, yellow, growling thing that stops en leaves at 8.30 and 3.30.

Back home, my dad drives a yellow van. Not as big as a school bus…but a yellow bus nonetheless! So, the first month we lived here, Jura and Nori would cheer: “The yellow bus! It’s opa!!!” That soon wore off, though, as opa never got out of the bus.

However, ever since Jura got the news that she would be bussing to school, the anticipation for her first school bus trip rose with every time it stopped in front of our house. Only 55 more nights…and she would be riding it!

Last week, Jura was finally allowed to board the yellow busmarine. Unfortunately, it took only 3 days for us to realize that bussing is not in our DNA. And, if it is not in your DNA, you can try to bland in with the locals as much as you want…but you will fail…big time. Now before all of you get anxious, Jura is still with us!

The night before the big adventure, I consulted the near-unintelligible busschedule on the internet. Most confusing was the fact that TWO buses depart for Jura’s school from our busstop. One (Dominic’s bus) goes directly, one goes via the newly built Wesbrook village on campus. Jura needs to board the direct one. The first morning, we succeeded in getting her on the right bus. So far, so good. However, on the way back, she had boarded the other bus. Not a problem, because she arrived at our busstop just fine. Apparently, it does not matter which bus you board on the way back…or so we thought…

Thursday morning it was obviously a breeze for us experienced bus-parents to get Jura on Dominic’s bus. On Thursday afternoon, Nori, Eluin and I are getting ready to pick up big sister from the busstop. After picking her up, we need to go to the audiology centre, because all three of them are participating in a research project for new hearing aids. So, we take a little longer then planned and slightly stressed I was ushering Nori out the door, when the phone rang

“Hi, this is Acadia Road Elementary School, is this Jura’s mom?”

% insert severe heart-palpitations here %

“Yes, it is…”
“Well, Jura is here in the office with me, because she has not been picked up today”
“That’s right, she was supposed to take the bus home”

“Aaahhhhh…well, she didn’t, sorry about that. Could you come pick her up?”

After rushing to school, we found an exhilarated Jura in the principal’s office. She got to spend 20 whole minutes alone with her teacher, woohooo! Combining the teacher’s and Jura’s story, I now think this is what happened; Jura was in line for the bus. A little boy ahead of her in line, all of a sudden realized that he should not be on the bus. Of course lil’ Florence Nightingale decided to help the boy. The teacher who was supervising the bus line, asked a colleague to take the boy and Jura to the office. When I asked Jura why she had not told the teacher that she should be the bus, our little authority-lover said: “Well mom, if the teacher tells me to go with another teacher, then that’s what I’m going to do.”  

On Friday morning we had positively drilled Jura that she should take the bus in the morning and the afternoon. A little worried, we waved her off. On Friday afternoon, Dominic’s bus was the first to arrive…No Jura. I walked in the bus to see if she was there, but still…No Jura. So I asked Dominic where she could be. He walkie-talkied the driver of the other bus to find out where Jura was. I frown flickered across his brow, before he turned to me, all composed, and told me that Jura might have gotten off the bus at the new campus village. But they had never lost one so far! Some kids might have taken a little longer to get home, but they had never lost one. How very, very reassuring!

Truth be told, I was not feeling all that anxious at that moment. Not because I am coldhearted, but because I realized at that moment, that all I could do was wait. With Nori and Eluin in tow, it would take me a while to navigate to the other bus stop. Plus, there was still a pretty reasonable chance that she was on the second bus. Also, I relied quite heavily for my peace of mind on the instincts of the parents waiting at the other bus stop. I figured they would realize something was wrong when they saw my cute little buttercup, all forlornly at the curb…And, if that did not turn out to be the case, I prayed that Jura would one time use her lack of shyness to her advantage, rather then to my embarrassment…

…the Asian lady beside me, however, was losing it…big time! She kept asking if I knew where my girl was. And that made Nori realize that something was wrong. The next two buses to arrive were buses from the other school that kids from our campus go to. Nori got more and more distressed by the obvious lack of Jura. Finally the second bus from Jura’s school arrived. But after the last kid came out…still no Jura!

Okay, this was it. My patience and calm reached their end within 0.3 and I sprinted up the bus steps to see if she was really, well, not there. I look around and, lo and behold, there was our little smurf. Looking out the window, eyes on screensaver, completely oblivious of the fact that she was at her bus stop. I call out her name and wake her from her reverie. “Mom! What are you doing here?” she exclaims. Well, guess what honey, this is your bus stop, right in front of our house, and you need to get off!

I would like to say that everything quieted down in the second week. That we have got the hang of it now. Alas, today I heard Dominic is heading for Australia to visit family. And that they hope to have the same substitute driver, but that he could not guarantee it. Oh boy…

Er was eens...een schoolbus...

Na ruim anderhalf jaar Vancouver, begint Osoyoos Crescent steeds meer te voelen als ons huis. En Canada steeds meer als ons land. Inmiddels kennen we de weg, weten we bijna wanneer welke feestdag valt en zijn we gewend aan het altijd kunnen oversteken als we bij een zebrapad staan.

Het zou ook simpelweg te vermoeiend zijn om al het "nieuws" in dit land nieuw te laten blijven. Het constant schakelen tussen Nederlands en Engels valt ons al niet meer op. Sterker nog, ik hoorde laatst in een Britse televisieserie een Canadese acteur en heel even dacht ik dat hij Nederlands sprak en men vergeten was ondertiteling te verzorgen. Grappig hoe je gehoor veranderd, want vroeger klonk de Noord-Amerikaan in een Britse serie natuurlijk "buitenlands".

Er zijn echter nog steeds dingen die onverminderd Canadees en exotisch zijn voor ons. En een van de meest iconische voorbeelden hiervan is de schoolbus. In Nederland een onbekend gegeven, tenzij je om redenen van levensovertuiging of onderwijsproblematiek met een taxibusje naar school gaat. De schoolbus is uiterst Noord-Amerikaans. Het is een beeld uit Hollywoodfilms. Uit series, nou ja, van de televisie dus. Maar inmiddels is de schoolbus ook het grote, gele, ronkende vehikel dat sinds we hier wonen iedere dag voor ons huis in rotten van vier arriveert en vertrekt. Een klok heb je niet nodig, wij leven hier op de schoolbus. 's Ochtends om half 9 en 's middags om half vier.

Omdat de bus voor ons huis stopt, hebben Jura en Nori vanaf hun eerste ontbijt de schoolbus gezien. Toen we net in Canada woonden, werd de schoolbus met veel gejoel ontvangen! Kort voordat we naar Canada vertrokken, zijn we met de grote, gele bus van opa Blauw op wintersportvakantie gegaan. En dus wilden Jura en Nori vaak kijken of opa Blauw misschien ook de chauffeur van deze bus was. Jura was de eerste die deze illusie liet varen, maar voor Nori heeft het zeker een half jaar geduurd voordat ze niet meer riep: "De schoolbus!!!... Van opa Blauw!!!"

Vorige week was het dan zo ver. Jura kon eindelijk met de bus naar school! Helaas bleek na 3 dagen dat de schoolbus niet in ons DNA zit...lees en huiver! N.B. Aan alle bezorgde oma's, het komt goed!

Op woensdag ging Jura voor het eerst met Dominic, de buschauffeur, mee op pad. De avond tevoren boog ik mij over het onbegrijpelijke bus-route-schema wat pas die avond beschikbaar was gekomen. Grootste punt van verwarring? Er rijden vanaf de busstop voor ons huis 2 bussen naar Jura haar school. De ene, die van Jura, gaat rechtstreeks. De andere, welke gedeeld wordt met een andere lagere school, rijdt eerst langs een nieuw aangelegde wijk hier op de campus. Eigenlijk mogen bij onze halte geen kinderen van Jura's school in de tweede bus stappen, want dan komt de bus mogelijk plaatsen tekort in de nieuwe wijk...

...Afijn...

Woensdagochtend stapt Jura vrolijk in de bus van Dominic!  Woensdagmiddag staan Nori, Eluin en ik klaar bij de bushalte. Nori rijdt vrolijk rondjes op haar step. De bus van Dominic stopt... Geen Jura! Even later stopt de andere bus en daar kwam een stuiterende Jura uit. So far, so good, kennelijk maakt het op de terugweg niet uit welke bus je neemt...dachten we.

Donderdagochtend stapt Jura weer vrolijk in de bus van Dominic. Donderdagmiddag staan Nori, Eluin en ik op het punt om het huis te verlaten, als de telefoon gaat:
"Hallo, dit is Acadia Road Elementary School, spreek ik met de moeder van Jura?"
"Spreekt u mee"
"Euhm, Jura zit nu in het kantoortje hier, want ze is niet opgehaald vandaag"
"Nee, dat klopt, ze zou met de bus naar huis komen"
"Oh.........tsja, dat is dus misgegaan"

Na de verhalen van de juf en Jura te hebben samengevoegd, kwam ik tot de volgende reconstructie. Jura stond keurig in de rij om met de bus te gaan. Een paar kindjes voor haar staat een jongetje dat zich plots realiseert dat hij helemaal niet met de bus gaat! Hij raakt een beetje in paniek en Florence Nightingale loopt natuurlijk naar het jongetje toe om hem te troosten. Vervolgens neemt de bus-juf aan dat Jura ook per abuis in de rij stond. Ze roept een collega en vraagt haar het jongetje en Jura mee te nemen. Op mijn vraag waarom Jura toen niet gezegd heeft dat zij wel met de bus gaat, was het antwoord van mijn plichtsgetrouwe beambte: "Als de juf zegt dat ik met een andere juf mee moet lopen, dan doe ik dat!"


Zucht...

Vrijdagochtend hebben we Jura duidelijk uitgelegd dat ze op de heen- en de terugweg met de bus zou reizen. Dat ze, als de juf of iemand anders dacht dat ze niet met de bus zou gaan, ze daar tegenin mocht gaan. Haar buskaartje, dat voorheen in haar etui zat, hebben we aan een adreslabel getapet en aan haar tas gehangen. Het mocht allemaal niet baten.

Vrijdagmiddag staan Nori, Eluin en ik weer bij de bushalte. Nori stept weer vrolijk haar rondjes. De bus van Dominic arriveert en de kinderen stromen in grote getale uit de bus om in hun ouders' armen gesloten te worden. Maar...geen Jura. Nori stept ondertussen nog steeds haar rondjes. Ik loop de bus in en vraag Dominic of Jura nog in de bus zit. Geen Jura... Dominic knipoogt naar me en zegt dat hij even met de andere chauffeur zal overleggen. Hij walkie-talkiet de andere buschauffeur en vraagt naar Jura. Hij fronst even en zegt dan dat hij naar hem toe komt. Vervolgens kijkt hij weer naar mij en vertelt mij dat Jura waarschijnlijk bij de bushalte in de nieuwe wijk is uitgestapt. Maar, zo voegt hij er geruststellend aan toe: "We zijn er nog nooit eentje kwijtgeraakt, mevrouw. Soms doen kinderen er wat langer over om thuis te komen, maar we zijn er nog nooit een kwijtgeraakt"

Ik spreek met Dominic af dat ik bij de bushalte op de tweede bus wacht. Hij rijdt naar de nieuwe wijk toe en kijkt of daar nog een verloren meisje bij de halte staat. Ondertussen heeft Nori in de gaten dat Jura er nog niet is. De volgende twee bussen, die kinderen van andere scholen thuisbrengen, bevatten natuurlijk ook geen Jura. Langzaamaan vindt Nori het niet meer leuk. Dwangneurotisch stept ze haar rondjes... Een Japanse dame naast me heeft het ook te kwaad: "Weet u dan waar uw kind nu is? En waar moet u haar dan ophalen? Maar waar is ze dan uitgestapt?"

Zelf denk ik dat Jura gewoon in de andere bus zit. Desalniettemin slaak ik een zucht van verlichting als die bus eindelijk de hoek om draait. Er komen nog een paar kinderen uit de bus, maar nog steeds geen Jura. Met de schrik om mijn hart loop ik de schoolbus in...



...en daar zit ze, onze opperdruif! Met haar rugzak op schoot en haar blik op oneindig staart ze uit het raam. Als ze haar naam hoort, kijkt ze op en roept verrast: "Mama! Je bent hier!". Ik wijs haar erop dat dit haar halte is en dat ze uit moet stappen. En dat ze zelf ook goed op moet letten waar haar halte is. Dat ze het makkelijk kan zien, want dat we VOOR ONS HUIS STAAN! Haar antwoord: "Goh, ja, je hebt gelijk! Ik zat de andere kant op te kijken en ik herkende het niet, maar nu ik die kant op kijk...daar is ons huis!"

Heel diepe zucht... Gelukkig gaan onze buurmeisjes met dezelfde bus naar dezelfde school. De oudste is 10 en is door mij recent omgekocht met een reep chocolade om te zorgen dat Jura op het Juiste Moment op de Juiste Bus stapt :-)

Na alle avonturen zijn we nog maar even naar de speeltuin gegaan.

Eerst de rest van je snack eten...

En dan kijken naar Nori's Nieuwste Stunts! 

First day of school...deel II

Na de eerste week gradual-kindergarten-entry, begon afgelopen maandag fase II; Nori gaat ook naar school! En ook haar school heeft natuurlijk een gradual entry systeem...tsjonge jonge wat een geren en gevlieg is het de afgelopen dagen geweest! 

Gelukkig gaan onze twee buurmeisjes naar dezelfde school als Jura. En heeft onze buurman een grote auto en een goed hart! Jura en Menno konden dus iedere ochtend met de buurman meerijden naar school. Dat scheelde al een stuk, want zo was Jura in ieder geval iedere ochtend op tijd op school. Restte mij alleen nog de taak om Nori in goede staat op school af te leveren. Een ogenschijnlijk makkelijke taak. Ware het niet dat verandering en Nori nu niet bepaald een gouden combinatie is. 

Vanaf het moment dat Jura afscheid genomen heeft van haar preschool, was Lluvia voor Nori haar school. Iedere keer als we langs het schooltje liepen vertelde Nori trots dat het nu niet meer Jura haar school was, maar haar school! En ook Nori speelde vanaf onze terugkomst uit Nederland iedere ochtend "eerste schooldag". Aan haar zin om naar school te gaan, kon het dus niet liggen. Maar ik denk dat Nori zich niet gerealiseerd had, dat als zij naar Lluvia zou gaan, Jura ook echt naar een andere school zou gaan...of nou ja, *dat* wist ze wel, maar in haar hoofd had ze nog niet de link gelegd dat Jura dan niet meer bij haar in de buurt zou zijn. Tenminste, dat denk ik dat het probleem was...maar misschien heeft ze wel gewoon een hekel aan september, of had ik de verkeerde sokken aan, of was Eluin te mopperig.

Hoe het ook zij, de ochtenden voordat Nori daadwerkelijk op school was, waren een oefening in motiverende gesprekstheorie. Waar Jura vrolijk wakker werd en kwebbelend aan tafel zat, mokte en mopperde Nori zich de ochtend door. Haar beker melk stond niet op de goede plek en was niet de goede kleur. Eluin zat verkeerd in haar kinderstoel. Ik snapte niet wat ze bedoelde, nog voor ze uberhaupt iets gezegd had. En als Menno en Jura eenmaal de deur uit waren, dan was het helemaal over met de pret.

Er is natuurlijk ook geen snars aan, kleine zus zijn. Alles wat jij mee wil maken, heeft je zus al meegemaakt en samen met jouw eerste keer valt altijd een nog-eerdere-eerste keer van je zus...tenminste, zo voelt het. En hoezeer Menno en ik, en Jura niet te vergeten, ook proberen om Nori haar bijzonderheid en eerste-keer-gevoel te gunnen, kennelijk is het niet genoeg. Want ook nu stond ik weer te foeteren in de gang dat ze nu om naar school te gaan toch @#^$$#@! echt schoenen aan moest! En foeterde Nori net zo hard terug dat ze @#^$$#@! op haar blote voeten naar school zou gaan. Of, zoals ze het zelf in een moment van compromis zoeken omschreef: "Maar maahaaaaaam! IK doe gewoon wat IK wil en JIJ doet gewoon wat JIJ wil!" Zucht... En om het plaatje compleet te maken,  poepte Eluin standaard 3 minuten nadat we weg zouden hebben moeten gaan, met een grote grijns haar broek vol.

Grappig genoeg verdween iedere keer de grote donderwolk boven haar hoofd als sneeuw voor de zon vanaf het moment dat we de deur uit liepen! Zo trots als een pauw liep ze met haar rugzakje op fluitend voor me uit naar school. De eerste dag mocht ik nog bij haar blijven, maar gisteren hing ze haar rugzakje op in haar cubby, liep naar buiten en zwaaide me met guitige twinkeloogjes gedag: "Daaahaaag, mama, vandaag hoef je *niet* meer te blijven! Ik ga lekker spelen!" Mijn stoere, grote, kleine vlinderkind! Met al haar nukken en streken blijft ze mijn hart veroveren. Ze is het levende bewijs dat moederschap echt niet makkelijker wordt omdat je dingen voor een tweede keer doet. Maar samen komen we er wel! 

P.S.

Vandaag was de eerste dag dat Jura met de schoolbus naar school ging. En daar hebben we natuuuuurlijk ook foto's van gemaakt! 

Vol verwachting klopt ons hart...

Netjes wachten op een afstandje van de trottoir-rand

Rustig instappen

En daar gaat ze dan! Tot vanmiddag :-)

First day of school!

Eindelijk... Na maanden, wat zeg ik, jaren wachten, mag Jura dan eindelijk naar school! Als we nog in Nederland gewoond hadden, dan zou Jura al ruim een jaar op school zitten. Maar, nieuw land, nieuw systeem en dus moest Jura *eerst* naar preschool voor ze naar de *echte* school mocht.

Vorig jaar in september was ze erg blij om naar haar preschool te gaan. Echter, aan het eind van de eerste week bromde ze: "Mama, ik snap eigenlijk niet waarom ze het een school noemen, want ik heb nog geen een letter gezien!" Desalniettemin heeft ze genoten van haar tijd bij juf Kylie en Jia en ook veel geleerd. Het afscheid viel haar zwaar, want vooral juf Kylie heeft haar hart gestolen. Avond aan avond zat ze met een bedrukt snoetje op de bank, na weer vruchteloos te hebben geprobeerd de slaap te vatten. Ze zag er zoooo tegenop dat ze juf Kylie niet meer zou zien! Ik kon praten als Brugman, aangeven dat zij, net als haar vriendin Alanna, bij Nori storytime mee mocht doen als ze een dag vrij had van school. Dat ze juf Kylie zou zien bij het kerstfeest, etc. Maar ze kon pas rustig slapen toen ze *zelf* het volgende plan bedacht had: Als Kylie nou haar moeder zou worden, dan maakte het niet meer uit naar welke school ze zou gaan, want dan zou ze Kylie altijd zien als ze weer thuis kwam. Op mijn opmerking dat ik het niet zo leuk vond om haar niet meer te zien, rolde ze met haar ogen en zei: "Ja maar maham, jij hebt mij al VIJF jaar gehad...dan mag toch ook iemand anders wel eens een keer mijn moeder zijn?!"

Awel, aan het eind van het liedje woont Jura nog gewoon onder ons dak en is ze vol verwachting aan het nieuwe schooljaar begonnen. Sinds een jaar heeft de Vancouver School Board besloten om hele-dagen-kindergarten in te stellen. Alle kleuters op de publieke scholen gaan van 9 uur tot 15 uur naar school. Jura's school bestaat pas 1 jaar en huist momenteel in noodbouw op het terrein van een andere lagere school. Op de campus zijn ze een nieuw schoolgebouw aan het bouwen, maar dat is voorlopig nog niet klaar. En dus wordt Jura, hiep hiep hoera, vanaf aanstaande woensdag om half 9 opgehaald door de schoolbus en om half 4 weer thuisgebracht. U begrijpt, mijn "opvoeden-is-loslaten"-motto wordt tot het uiterste getest de komende week.

Naast de happening van het naar school gaan met de bus, is de lunch ook een grote uitdaging. Jura is een behoorlijke miesmuis wat eten betreft. Haar favoriete maal is een boterham met pindakaas en, vooruit, een appeltje...geschild en in partjes. Maar ja, als je een hele dag naar school gaat, dan moet je tussendoor wel wat eten. En gezien het feit dat de meeste scholen pindavrij zijn vanwege allergie gevaar, nu ja, het zal wat improvisatievermogen vergen om Jura weldoorvoed te houden deze winter.

Als extra hobbel, vraagt de school of we zoveel als mogelijk mee willen werken aan een "vuilnisvrije" lunch. Aan de ene kant om te voorkomen dat kinderen voornamelijk voorverpakte lunches meekrijgen. De supermarkten liggen hier vol met voorverpakte lunchbox koekjes, sandwich-stapelaars met slachtafvalworst en mierzoete vruchtenpurreecups. Een zelfgemaakte lunch is al gauw een stuk gezonder! Aan de andere kant probeert Vancouver een groene stad te zijn en de hoeveelheid afval te verminderen. Al verdenk ik de juffen er ook van dat ze, terecht, geen zin meer hebben om na afloop van de lunch een kwartier bezig te zijn om alle lege bakjes, sappakjes, boterhamzakjes en lege koekverpakkingen op te ruimen.

In theorie is dat natuurlijk zeer prijzenswaardig...maar in de praktijk zat ik voor de zomer met mijn handen in mijn haar! Ik zag Jura's juf al staan, een misprijzende frons op haar gezicht en in haar hand een verfrommeld zakje uit Jura's lunchtas. Gelukkig bracht mijn nieuwe status uitkomst! Nu ik mij officieel tot het gilde van thuisblijfmoeders (TBM-ers) mag rekenen, heb ik besloten zoveel mogelijk dingen NU te doen die bij bovengenoemde status horen. Ook dingen waarvan ik vroeger nooit gedacht had dat ik ze zou doen. Zo heb ik deze zomer een heusche tupperware-party georganiseerd. En man o man, wat hebben ze een leuke en handige lunch-oplossingen voor school. En wie weet, heeft Jura straks aan het eind van het schooljaar, met dank aan alle leuke bakjes, wel een veel gevarieerder dieet.

Goed, terug naar afgelopen woensdag. Kindergarten (en preschool) start met "gradual entry". Dit betekent dat de eerste dagen de kinderen maar een korte periode naar school gaan. Woensdag zou Jura voor het eerst een uurtje gaan. En dat zag er zo uit:

Normaal op de foto met je mooie eerste-schooldag-kleren kan natuurlijk niet ;-)

Op weg naar de bus, hand in hand met je kleine zus!

Rugzak, waar ga je met dat meisje naartoe?

Hoe dichterbij we komen, des te spannender wordt het!

Gelukkig zat haar beste vriendje in haar tas...

Tadaaaaaa! Een stralende Jura! Ze had het heel, heel leuk gehad, dat eerste uur

En kleine zus is heel benieuwd hoe grote zus het gehad heeft :-)