Onze eerste Thanksgiving

Een bijkomstigheid van verhuizen naar een ander land is dat je ook te maken hebt met andere feestdagen. We zijn al een aantal keer volkomen verrast door een feestdag, meestal op een maandag. Canada heeft iedere maand wel een feestdag die resulteert in een lang weekend. En dat resulteert dan weer, hier in Vancouver, in lange rijen voor de ferry naar Vancouver Island en een absoluut gebrek aan mogelijkheid om last-minute een vakantieverblijf te boeken.

De meest recente feestdag, daarvan waren nu eens van tevoren op de hoogte; Thanksgiving!!! Sterker nog, ik had er zelfs al eens van gehoord :-) Dus leek het ons een goed idee om ook voor onderkomen voor onszelf te zorgen op deze feestdag, hetzij door ergens uitgenodigd te worden, hetzij door zelf een feest te organiseren. Uiteindelijk hebben we bij ons thuis een Thanksgivingfeest georganiseerd, met fantastische hulp van Menno zijn collega, Frann!

Het idee achter Thanksgiving is dat je met familie/vrienden/dierbaren bij elkaar komt om stil te staan bij waar je dankbaar voor bent. De traditie stamt uit de tijd van de eerste Europeanen die de oversteek naar Amerika waagden om zich daar permanent te vestigen. Een geschiedenislesje? Voila, ergens in 17nogwat was er een groep Engelse gelovigen die wilden ontsnappen aan vervolging in eigen land, omdat zij protestants waren, i.p.v. katholiek. Zij vluchtten in eerste instantie naar Holland, waar op dat moment godsdienstvrijheid heerste. Echter, voor de strenge protestanten, was ook het klimaat in Holland te frivool. Daarom besloten een aantal families de reis te maken naar Het Nieuwe Land om zich daar als vrome kolonie te vestigen. Het schip waar zij mee vertrokken was de Mayflower. Na een lange reis kwam de groep gelovigen, samen met een groep medereizigers, aan in Amerika. De eerste winter was zo bar, dat zowel onder de gelovigen (die zich tijdens de reis "the saints" noemden) als onder de medereizigers (die door de gelovigen "the strangers" werden genoemd) veel doden te betreuren waren.

In de lente na de aankomst, besloten de twee groepen zich samen te voegen en zich "the Pilgrims" te noemen. In diezelfde lente kwam een lid van de indianenstam die hetzelfde gebied bewoonde op bezoek bij de Pilgrims. Hij stelde zich voor aan het hoofd van de nederzetting en vroeg of hij hen misschien kon helpen. Een dappere en menslievende daad van de betreffende indiaan. En, misschien tegen de verwachting in, besloten de Pilgrims de hulp te accepteren. De indiaan legde uit hoe er mais verbouwd kon worden en waar goede vis te vinden was, waar medicinale kruiden te vinden waren, welke paddestoelen en bessen uit het bos eetbaar waren, etc. Dat jaar, in oktober, was er een grote oogst en genoeg fruit uit het bos gehaald om de Pilgrims door de winter te helpen. Om dit te vieren, en hun zegeningen te tellen, besloten zij een feest te geven. Daarbij werden ook leden van de indianenstam uitgenodigd. De Canadezen vieren hun Thanksgivingfeest nog altijd begin oktober. Amerikanen houden de datum van het officieel derde Thanksgivingfeest ooit gegeven aan ;-)

Nog voor ik het een keer in het echt gevierd had, sprak dit feest mij uitermate aan! Geen achterliggende, religieuze reden, heerlijk! Gewoon vieren dat heel lang geleden mensen eens beschaafd genoeg zijn geweest om over hun eigen grenzen te reiken en een ander te helpen. En, bij gebrek aan eigen religie met rituelen en protocollen voor dankbetuiging aan een hogere macht, vind ik het wel heel fijn om eens aan elkaar uit te spreken dat je dankbaar bent voor wat je hebt....ja, ik weet het, pink gerust een traantje weg ;-) Ik ben nou eenmaal een emotionele doos.

Als je je van zoveel delen-van-geluk niet beter gaat voelen, dan is er altijd nog het diner! Met, rappapaaarappapaaaaa, de kalkoen! Godzijdank hoefde ik die deze keer nog niet zelf te maken. Frann bood aan dat zij hem wel wilde bereiden, inclusief de bijbehorende vulling en cranberrysaus. Een pak van mijn hart! Tot ik op vrijdagavond een mailtje van haar kreeg dat ze een kalkoen uitgezocht hadden en dat deze, na wat rekenen thuis, toch wel idioot groot was voor ons gezelschap. Een idee van de afmetingen? Hij woog 8.5 kilo en had, voor hij de oven in ging, de grootte van Nori die zich op de grond zo klein mogelijk maakt (de gelijkenis was best treffend!). Ieks!

Ik hoefde mij alleen bezig te houden met de bijgerechten en het toetje. Menno bakte broodjes, ik aardappels, zoete aardappel en pompoen in de oven en ook nog een pompoenkwarktaart. Vooral dat laatste is om je vingers bij op te eten! Jura en Nori namen, dankzij de aandacht die er op school en de knutselclub aan besteed werd, de taak van versieren erg serieus!

Op Nori's knutselclubje heeft ze een Thanksgiving kalkoen geknutseld. Lief als Nori is, heeft ze aan de juf toen ook een knutselpakketje voor Jura gevraagd. Dus twee kalkoenen hingen al een week van tevoren klaar. Een stapel herfstbladeren en wat potjes vingerverf zorgden voor de rest.

 Uiteindelijk was dit het resultaat.

De avond zelf was zeer geslaagd! Menno heeft erg leuke collega's en de kalkoen was perfect gelukt. Iedereen heeft gesmuld, maar aan het eind van de avond bleek dat nog maar de helft van de kalkoen was aangesneden! De rest hebben we in tupperware-doosjes uitgedeeld en wij hebben inmiddels, de avond erna, een kwart van onze voorraad kalkoen op. Het karkas staat in 2 delen al de hele dag te pruttelen op het fornuis om bouillon van te trekken. Een tweede pompoenkwarktaart staat ook in de koelkast, want ik had nog pompoenpuree over. Burp!

Kortom; Thanksgiving is nu al mijn lievelingsfeest! Voor Jura en Nori zal ongetwijfeld Halloween het hoogtepunt van de nieuwe vakantiedagen zijn, maar voor mij steekt de kalkoen-met-goed-gezelschap er nu al met kop en schouders bovenuit. Jura en Nori maken zich echter met het korten van de dagen wel steeds meer zorgen over Hoe Het Nou Moet Met Sinterklaas... Natuurlijk mogen ze hier hun schoen zetten en waarschijnlijk gaan we ook naar het Sinterklaasfeest dat in de "Dutch shop" georganiseerd wordt. Maar ja, ik moet natuurlijk zorgen voor een sluitend verhaal over het hoe en wat van Sinterklaas-in-Canada :-) Alleen een Zwarte expat-Piet? Standaard een hulpsinterklaas in landen waar kinderen uit Nederland wonen? Wordt vervolgd...