Het is warm hier, heerlijk warm. Een strakblauwe hemel, stralende zon en temperaturen ruim boven de 25 graden (fahrenheit en celsius). Zomer dus!
Afgelopen zaterdag, brachten we de ochtend door met een bezoekje aan de kindergroentenmarkt, het leegroven van de moestuin van een collega van Menno en een rondje bramenplukken. Na de lunch besloten we toch maar om in de namiddag nog even af te koelen aan het strand. Vorige week zijn Jura en Nori hier voor het eerst in de zee geweest en dat leek ons voor herhaling vatbaar. Dus, de dames een zwembroek aan onder hun jurkje en een picknick mee voor op het strand. Omdat het al wat later op de dag was, besloten we eens lui te zijn. Normaal nemen we de bus naar het strand, gewoon een stadsbus. Voordeel is dat die 3x per uur gaat. Nadeel is dat we dan nog een kwartier moeten lopen naar het strand. Op de heenweg (lees: bergaf) is dat geen punt. Maar met twee doodversleten strandspeelkinderen op onze rug de berg beklimmen, da's geen sinecure.
Nu gaat er ook een kleine buurtbus in het weekend, waarbij je pal aan het strand uit kan stappen. Nadeel is dat deze 1x per uur gaat en aangezien wij notoire bus-missers zijn.... nou ja, we besloten het er op te wagen. Geheel tegen de verwachting in bleek dat a) wij op tijd waren, b) de bus niet reed omdat er teveel mensen op het parcours van de bus verkeerd geparkeerd stonden en de bus er dus niet langs kon. Helaas pindakaas.
Nu is er, vlakbij de campus, nog een strand. Een strand waar we, in de winter, al een keer al wandelend geweest zijn. Een strand waar we al veel over gehoord hebben. Een strand waar openlijk alcohol genuttigd wordt. Een strand waar zelfs wel eens een joint gerookt wordt. Een "optional clothing beach". Bij de bushalte voor dat busje stonden een aantal meiden in bikini-met-zomers-gaten-t-shirt-erover te wachten. Optional clothing zou dus ook kunnen betekenen dat er ook mensen zijn met wel een bikini aan, dacht ik. Daarnaast, Vancouver is zeer strikt gereguleerd wat openbaar alcohol nuttigen betreft. Het idee dat er op dat ene strand dan niet naar om gekeken zou worden? Hmmmmm...ik keek Menno eens aan. Menno keek mij aan. We keken naar het busje voor Wreck Beach. We keken nog eens naar de buschauffeur van de bus die we hadden moeten nemen. Deze haalde zijn schouders op en zei: "Well, you could always check out Wreck Beach"
Zogezegd, zo gedaan. In een mum van tijd waren we bij de strandafgang. Een trap van 325 treden naar beneden. En hoe dichter we bij het strand kwamen, hoe meer muziek we hoorden. Toen we de laatste bocht van de trap om gingen, zag ik een uitzicht, wat ik niet voor mogelijk hield. Het strand was stampvol. In de baai lagen een aantal motorjachts aangemeerd. Uit minstens 3 installaties klonk muziek. O-ve-ral zaten, stonden, liepen, lagen mensen. En alle soorten mensen door elkaar! Hippe jongeren in bikini en surfshorts, oude hippies met gitaren, baarden en blote piemels. Afgetrainde gym-lijven, met of zonder kleren aan. Een topless meisje met een koeltas om die hardop "omriep" welke bevroren cocktails ze verkocht. Ik keek mijn ogen uit...als ik op durfde te kijken.
Snel zochten Menno en ik een plaatsje aan het water. Jura en Nori waren door het dolle dat we weer bij de zee waren en de trap af was al vermoeiend genoeg om toch eerst even bij te komen...voordat we dit Sodom en Gomorra konden ontvluchten. Jura en Nori wilden meteen de zee in, dus hop, jurkjes uit en met Menno in zee. Ik zou ondertussen de tas wat uitpakken, maar had nogal wat moeite me te positioneren. Achter mij, keek ik recht in de "one-eyed-jack" van een heer op leeftijd. Links van mij zat een groepje studentenmeisjes in bikini, maar rechts van mij lag 1 geklede en 1 ontklede heer... Ahum... en ik houd al zo van strand. Laat ik het anders zeggen. Ik houd heel erg van strand! Als ik de enige op het strand zou zijn. Of als ik een goddelijk lichaam zou hebben wat zonder problemen en urenlange scheerondernemingen in bikini gehesen zou kunnen worden. Alas, beide heb ik dus niet ;-) ik had niet eens de moeite genomen een bikini aan te trekken, want ik had gedacht die avond alleen met mijn voeten in het water te staan.
Na zo 10 minuten op de handdoek te hebben gezeten, realiseerde ik me dat ik me nog nooit zo opgelaten had gevoeld. Jura en Nori speelden ondertussen in de zee, compleet ongeinteresseerd in het feit dat de helft van de badgasten minder kleren aan had dan normaal aan het strand (voor ons dan). Ik besloot mijn stoute schoenen uit te trekken en in mijn onderbroek en lang zwangerschapshemdje ook in zee te gaan. Hoe meer ik daar zwom, hoe relaxter ik me begon te voelen. Sterker nog, ik durfde gewoon om me heen te kijken. En, wat bleek? Eigenlijk was dit het meest relaxte strand waar ik ooit geweest was. Toegegeven, het was er hondsdruk, dat was wat minder. Maar het was wel een verademing om eens op een strand te zijn, waar het geen blote kont uit leek te maken hoe je er uit zag. Alle maten, kleuren, leeftijden, met of zonder kleding, het liep allemaal door elkaar.
En ja, er werd alcohol gedronken. En ja, er trok af en toe een vleug THC-aroma voorbij (of, zoals Nori steeds zei: "Ieuw! Ik ruik een STINKIEEEEE!!!!"). Maar er werd ook veel gitaar gespeeld. En veel gezongen. Veel gefrisbeed en gevolleybald... Sommige groepen waren helemaal bloot, maar er waren ook zat groepjes waarbij iedereen een zwembroek aan had, behalve 1 jongen of meisje. Qua drukte ga ik liever op een doordeweekse dag. Maar mijn eerste, echte Wreck Beach ervaring, maakt dat ik nog wel een keer terug wil. Wie weet, misschien durf ik dan zelfs wel mijn bikini aan....
Sunday, August 28, 2011
Sunday, August 21, 2011
Een stap dichter bij Vancouver-stads-burgerschap
Ik geef het toe...langzaam maar zeker kruipt Vancouver onder mijn huid. Hoewel we nog verre van ingeburgerd zijn, ik me Nederlandser voel dan ik me ooit gevoeld heb, sluipen er toch steeds meer "Canadesigheden" in. Of dan toch op zijn minst Vancouverigheden. Want van wat ik begrijp, is "the West Coast" toch weer een heel ander iets dan "typisch Canadees". Soit, ik neem in ieder geval dingen over.
Zo vind ik het volkomen normaal om naar een etentje bij vrienden ons eigen bier en een zelfgemaakt toetje of salade mee te nemen. Sterker nog, ik ervaar het absoluut niet als een belediging voor mijn eigen kookkunsten wanneer iemand op een mailtje van mij waarin ik haar uitnodig bij ons te komen eten, antwoord: "Great! I'll make some dessert!"
Morgen is Menno jarig (jahaaa, ik ook!) en ik ben er nou nog niet helemaal achter of het gepast is als ik muffins maak. Op zijn werk is het namelijk traditie dat iemand anders, als hij/zij er toevallig aan denkt, zorgt voor iets lekkers op de verjaardag van een ander. Maar ja, stel nou dat niemand aan Menno's verjaardag denkt... Dat zou toch sneu zijn voor zijn collega's! En sec genomen, het ergste dat er kan gebeuren is dat er morgen bij de koffie een dubbele hoeveelheid lekkers is. Zijn lab kennende zal men daar niet over klagen, dus ik geloof dat ik inmiddels besloten heb morgen maar op zijn Hollands traktaties te maken!
Jura en Nori assimileren de gebruiken hier nog sneller dan ik. Zo is het voor hen ook regelmatig "snack-time" iets waar ik uit mijzelf nog erg weinig aan denk. Het is puur ingesleten door zwaar schuldgevoel dat ik er aan denk om als we met anderen gaan gymmen, naar de speeltuin of het bos gaan, iets te snaaien mee te nemen. Schuldgevoel, omdat ik de eerste 15 keer dat we met vriendinnetjes op pad gingen, lijdzaam moest toekijken hoe Jura en Nori het ene bakje na het andere leegsnaaide. Bakjes van een moeder die er wel aan gedacht had om appelstukjes, cheerios, kaasstengels, rijstwafels, prosciutto plakjes, maiskolfjes en kinderkoekjes mee te nemen. Af en toe had ik het (on)geluk dat ik nog twee slof-geworden rijstwafels uit mijn tas op kon duikelen en Jura en Nori toe kon steken om uit te delen. Maar eigenlijk was dat ook een zielige vertoning en ga ik inmiddels dus ook met bakjes op stap.
Mijn kastinhoud begint langzaamaan ook te veranderen. Vancouver is de stad van "slimme kleding". Gezien de immer veranderende weersomstandigheden en het feit dat je, als je even niet oplet, zo het bos in of het strand op loopt, kleedt de gemiddelde Vancouveriaan slim aan. Velcro, pardon, klittenband, aantrek-elastieken, materialen waarvan ik alleen TM uit kan spreken en duimgaten aan je mouwen, je ziet het hier allemaal. En ik moet toegeven, Ze Hebben Gelijk! Het zit lekkerder en je kunt er beter mee uit de voeten. Zo heb ik laatst mijn eerste paar amfibie-sandalen ooit aangeschaft. Mijn eigen witte flipflopsandalen zijn onlangs overleden, dus het was sowieso tijd voor nieuwe. En een wandeling door Lynn Valley Park waarbij Menno als een hinde van rots naar rots sprong en ik als aangeschoten wild op dezelfde rots bleef zitten met twee uitgerekte enkelbanden, deed de balans doorslaan naar stoere stappers. Als extra motivatie bood mijn lieve moeder aan ze voor mij te vergoeden als verjaardagscadeau, keching!
Dus, afgelopen donderdag, toog ik met Jura en Nori naar de schoenenwinkel. Jura meldde de winkeldame acuut dat mijn schoenen kapot waren ("kijk maar!") en ik dus nieuwe schoenen kwam uitzoeken. Om vervolgens een willekeurig paar roze hakschoenen voor mijn neus te zetten. Voor mijn gevoel heb ik wel 20 paar gepast, voor ik het ultieme paar gevonden had. Maar, oef, wat zitten ze lekker! En, geheel tegen de verwachting in, ik heb de afgelopen week al 3x een complimentje over mijn schoenen gekregen! Vancouver rocks!
Zo vind ik het volkomen normaal om naar een etentje bij vrienden ons eigen bier en een zelfgemaakt toetje of salade mee te nemen. Sterker nog, ik ervaar het absoluut niet als een belediging voor mijn eigen kookkunsten wanneer iemand op een mailtje van mij waarin ik haar uitnodig bij ons te komen eten, antwoord: "Great! I'll make some dessert!"
Morgen is Menno jarig (jahaaa, ik ook!) en ik ben er nou nog niet helemaal achter of het gepast is als ik muffins maak. Op zijn werk is het namelijk traditie dat iemand anders, als hij/zij er toevallig aan denkt, zorgt voor iets lekkers op de verjaardag van een ander. Maar ja, stel nou dat niemand aan Menno's verjaardag denkt... Dat zou toch sneu zijn voor zijn collega's! En sec genomen, het ergste dat er kan gebeuren is dat er morgen bij de koffie een dubbele hoeveelheid lekkers is. Zijn lab kennende zal men daar niet over klagen, dus ik geloof dat ik inmiddels besloten heb morgen maar op zijn Hollands traktaties te maken!
Jura en Nori assimileren de gebruiken hier nog sneller dan ik. Zo is het voor hen ook regelmatig "snack-time" iets waar ik uit mijzelf nog erg weinig aan denk. Het is puur ingesleten door zwaar schuldgevoel dat ik er aan denk om als we met anderen gaan gymmen, naar de speeltuin of het bos gaan, iets te snaaien mee te nemen. Schuldgevoel, omdat ik de eerste 15 keer dat we met vriendinnetjes op pad gingen, lijdzaam moest toekijken hoe Jura en Nori het ene bakje na het andere leegsnaaide. Bakjes van een moeder die er wel aan gedacht had om appelstukjes, cheerios, kaasstengels, rijstwafels, prosciutto plakjes, maiskolfjes en kinderkoekjes mee te nemen. Af en toe had ik het (on)geluk dat ik nog twee slof-geworden rijstwafels uit mijn tas op kon duikelen en Jura en Nori toe kon steken om uit te delen. Maar eigenlijk was dat ook een zielige vertoning en ga ik inmiddels dus ook met bakjes op stap.
Mijn kastinhoud begint langzaamaan ook te veranderen. Vancouver is de stad van "slimme kleding". Gezien de immer veranderende weersomstandigheden en het feit dat je, als je even niet oplet, zo het bos in of het strand op loopt, kleedt de gemiddelde Vancouveriaan slim aan. Velcro, pardon, klittenband, aantrek-elastieken, materialen waarvan ik alleen TM uit kan spreken en duimgaten aan je mouwen, je ziet het hier allemaal. En ik moet toegeven, Ze Hebben Gelijk! Het zit lekkerder en je kunt er beter mee uit de voeten. Zo heb ik laatst mijn eerste paar amfibie-sandalen ooit aangeschaft. Mijn eigen witte flipflopsandalen zijn onlangs overleden, dus het was sowieso tijd voor nieuwe. En een wandeling door Lynn Valley Park waarbij Menno als een hinde van rots naar rots sprong en ik als aangeschoten wild op dezelfde rots bleef zitten met twee uitgerekte enkelbanden, deed de balans doorslaan naar stoere stappers. Als extra motivatie bood mijn lieve moeder aan ze voor mij te vergoeden als verjaardagscadeau, keching!
Dus, afgelopen donderdag, toog ik met Jura en Nori naar de schoenenwinkel. Jura meldde de winkeldame acuut dat mijn schoenen kapot waren ("kijk maar!") en ik dus nieuwe schoenen kwam uitzoeken. Om vervolgens een willekeurig paar roze hakschoenen voor mijn neus te zetten. Voor mijn gevoel heb ik wel 20 paar gepast, voor ik het ultieme paar gevonden had. Maar, oef, wat zitten ze lekker! En, geheel tegen de verwachting in, ik heb de afgelopen week al 3x een complimentje over mijn schoenen gekregen! Vancouver rocks!
Monday, August 15, 2011
Terug van weggeweest....
Zo....dat is een tijd geleden dat ik een blog-entry gepost heb! In de tussentijd is er genoeg gebeurd, maar om verschillende redenen, kwam ik er niet meer zo toe om mijn blog bij te houden. Maarrrrr, daar lijkt nu weer verandering in te komen!
De eerste reden van mijn digitale writer's block is het feit dat ik, tromgeroffeltromgeroffel, in verwachting ben! Ja ja, ik weet het, inmiddels weet (bijna) iedereen het al, maar toch ;-) Als alles goed gaat, krijgen Jura en Nori eind januari er een brusje bij! (en zal de naam van deze blog dus veranderen in juno..vancouver ;-) ). Daarnaast ben ik voor het eerst sinds ons verblijf in Canda "op vakantie" naar Nederland geweest. Voldoende inspiratie voor een blogpost, zou je zo zeggen, maar ik zou daar zoveel over kunnen schrijven, dat ik uiteindelijk maar niets schreef.
In tegenstelling tot de periodes waarin Jura en Nori mijn buikbewoners waren, heb ik deze keer voor het eerst echt last van de meest voorkomende zwangerschapskwaal....misselijkheid! Hoewel ik niet dusdanig misselijk ben dat ik ook daadwerkelijk over mijn nek ga, heb ik nu al diep, diep respect voor de vrouwen die wel de eerste maanden een innige relatie met hun toiletpot opbouwen. Al helemaal voor de vrouwen die daarna het besluit nemen om nog een volgende keer in verwachting te raken!
Nu ben ik wat dat betreft ook een ontzettende pieperd. Dat wil zeggen, er bestaat bij mij een direct verband tussen de hoeveelheid zin die ik in eten heb en de zin die het leven voor mij uberhaupt heeft. Ik geniet van lekker eten. Behoor dan ook tot de categorie van mensen met een lichtelijk hoger-dan-gezonde-bmi, welke overigens volledig verkregen is met chips en smikkels die ik na het avondeten nuttig.... Wat dat betreft zou je denken dat het makkelijk is om dat bmi wat gezonder te krijgen, maar helaas :-) Hier in Canada doen we weliswaar ons best "gezonder" te leven. Maar ook daar vond ik de afgelopen weken weinig heil. Met moeite werkte ik overdag een paar appels weg, om vervolgens flauw van de honger, maar nog steeds misselijk, aan het avondeten te beginnen. Helaas pindakaas, ook dat smaakte naar gebakken dooie vissenhoofden. Jammer, want juist in deze periode heb ik een paar heul lekkere kookboeken geleend met een paar, op het oog, lekkere recepten! Op het oog dus....
Het eerste trimester heb ik inmiddels achter me gelaten. En langzaamaan verdwijnt ook de misselijkheid. Precies op tijd, want de zomer in Vancouver....mmmmmmmmmmmm! Fruit is er in overvloed en spotgoedkoop! Bosbessen hebben hier zelfs hun eigen festival om het begin van de oogst aan te kondigen, hoe snoezig is dat! Perziken, nectarines, abrikozen, njum jum jum! Het lekkerst, want gratis, zijn natuurlijk de bramen die hier in overvloed groeien op de campus. Mijn "genieten van het thuisblijfmoederschap" heeft inmiddels Martha-Stewartachtige proporties aangenomen, dus heb ik het ook in mijn hoofd gehaald om jam te maken. Dom, want geleisuiker kennen ze hier niet (wel los pectine) . En dus heb ik al 3 potjes aardbeien-bosbessen-kersensoep en staat op dit moment een batch bramensoep (met toegevoegde pectine) te stollen in de potjes. Althans, ik hoop dat het nog stolt...en anders eten we gewoon lekker veel pannekoeken met bramensoep de komende tijd!
Na een matige lente, staat er in de tuintjes ook heel wat klaar om geoogst te worden. Behalve in onze tuin. Daar groeit, ondanks liefde en aandacht, maar bar weinig uit tot iets eetbaars. De komkommers worden gejat door eekhoorns of wasbeertjes. Door gebrek aan ervaring had onze broccoli op de dag dat we wilden oogsten plots prachtige gele bloemetjes. Spinazie in bloei ziet er overigens ook prachtig uit! Vol optimisme zetten we in op 3 tomaten, 1 of 2 pompoenen en 6(!!!!) rode kolen! Inclusief tuintjeshuur en plantjes-aanschaf-kosten, komt 1 rode kool dan op een stuksprijs van $7, ha! Maar, de ervaring is natuurlijk onbetaalbaar ;-)
In de tuin van de collega van Menno, groeit en bloeit alles wel naar behoren. Helaas heeft zij, naast een productief tuintje, ook een terminaal zieke schoonmoeder en dus geen tijd om haar tuintje in de gaten te houden. De een zijn aanstaande dood is in dit geval dus ons brood. Want wij roven, met haar toestemming, twee keer per week haar tuintje leeg! Jura en Nori eten vol smaak hun groenten op als daarover de magische woorden: "deze groenten komen uit de tuin van Fran" zijn uitgesproken. Volgend jaar hopen we haar terug te kunnen betalen in eigen-gekweekte tomaten, worteltjes en koolrabi's!
De eerste reden van mijn digitale writer's block is het feit dat ik, tromgeroffeltromgeroffel, in verwachting ben! Ja ja, ik weet het, inmiddels weet (bijna) iedereen het al, maar toch ;-) Als alles goed gaat, krijgen Jura en Nori eind januari er een brusje bij! (en zal de naam van deze blog dus veranderen in juno..vancouver ;-) ). Daarnaast ben ik voor het eerst sinds ons verblijf in Canda "op vakantie" naar Nederland geweest. Voldoende inspiratie voor een blogpost, zou je zo zeggen, maar ik zou daar zoveel over kunnen schrijven, dat ik uiteindelijk maar niets schreef.
In tegenstelling tot de periodes waarin Jura en Nori mijn buikbewoners waren, heb ik deze keer voor het eerst echt last van de meest voorkomende zwangerschapskwaal....misselijkheid! Hoewel ik niet dusdanig misselijk ben dat ik ook daadwerkelijk over mijn nek ga, heb ik nu al diep, diep respect voor de vrouwen die wel de eerste maanden een innige relatie met hun toiletpot opbouwen. Al helemaal voor de vrouwen die daarna het besluit nemen om nog een volgende keer in verwachting te raken!
Nu ben ik wat dat betreft ook een ontzettende pieperd. Dat wil zeggen, er bestaat bij mij een direct verband tussen de hoeveelheid zin die ik in eten heb en de zin die het leven voor mij uberhaupt heeft. Ik geniet van lekker eten. Behoor dan ook tot de categorie van mensen met een lichtelijk hoger-dan-gezonde-bmi, welke overigens volledig verkregen is met chips en smikkels die ik na het avondeten nuttig.... Wat dat betreft zou je denken dat het makkelijk is om dat bmi wat gezonder te krijgen, maar helaas :-) Hier in Canada doen we weliswaar ons best "gezonder" te leven. Maar ook daar vond ik de afgelopen weken weinig heil. Met moeite werkte ik overdag een paar appels weg, om vervolgens flauw van de honger, maar nog steeds misselijk, aan het avondeten te beginnen. Helaas pindakaas, ook dat smaakte naar gebakken dooie vissenhoofden. Jammer, want juist in deze periode heb ik een paar heul lekkere kookboeken geleend met een paar, op het oog, lekkere recepten! Op het oog dus....
Het eerste trimester heb ik inmiddels achter me gelaten. En langzaamaan verdwijnt ook de misselijkheid. Precies op tijd, want de zomer in Vancouver....mmmmmmmmmmmm! Fruit is er in overvloed en spotgoedkoop! Bosbessen hebben hier zelfs hun eigen festival om het begin van de oogst aan te kondigen, hoe snoezig is dat! Perziken, nectarines, abrikozen, njum jum jum! Het lekkerst, want gratis, zijn natuurlijk de bramen die hier in overvloed groeien op de campus. Mijn "genieten van het thuisblijfmoederschap" heeft inmiddels Martha-Stewartachtige proporties aangenomen, dus heb ik het ook in mijn hoofd gehaald om jam te maken. Dom, want geleisuiker kennen ze hier niet (wel los pectine) . En dus heb ik al 3 potjes aardbeien-bosbessen-kersensoep en staat op dit moment een batch bramensoep (met toegevoegde pectine) te stollen in de potjes. Althans, ik hoop dat het nog stolt...en anders eten we gewoon lekker veel pannekoeken met bramensoep de komende tijd!
Na een matige lente, staat er in de tuintjes ook heel wat klaar om geoogst te worden. Behalve in onze tuin. Daar groeit, ondanks liefde en aandacht, maar bar weinig uit tot iets eetbaars. De komkommers worden gejat door eekhoorns of wasbeertjes. Door gebrek aan ervaring had onze broccoli op de dag dat we wilden oogsten plots prachtige gele bloemetjes. Spinazie in bloei ziet er overigens ook prachtig uit! Vol optimisme zetten we in op 3 tomaten, 1 of 2 pompoenen en 6(!!!!) rode kolen! Inclusief tuintjeshuur en plantjes-aanschaf-kosten, komt 1 rode kool dan op een stuksprijs van $7, ha! Maar, de ervaring is natuurlijk onbetaalbaar ;-)
In de tuin van de collega van Menno, groeit en bloeit alles wel naar behoren. Helaas heeft zij, naast een productief tuintje, ook een terminaal zieke schoonmoeder en dus geen tijd om haar tuintje in de gaten te houden. De een zijn aanstaande dood is in dit geval dus ons brood. Want wij roven, met haar toestemming, twee keer per week haar tuintje leeg! Jura en Nori eten vol smaak hun groenten op als daarover de magische woorden: "deze groenten komen uit de tuin van Fran" zijn uitgesproken. Volgend jaar hopen we haar terug te kunnen betalen in eigen-gekweekte tomaten, worteltjes en koolrabi's!
Subscribe to:
Posts (Atom)