Sinds een paar weken heeft Nori een oog (of twee) dat soms een eigen leven leidt. Ik zag het voor het eerst toen ik met Jura en Nori bij een vriendin op bezoek was en Nori naar me toe kwam lopen. Nori kwam klagen dat Jura haar niet met een hamster liet spelen en haar ene oog keek mij aan...en haar andere oog mijn vriendin! De dagen daarop gebeurde het steeds vaker en inmiddels kijken allebei haar ogen soms de andere kant op. Afgezien van het feit dat het er enigszins mallotig uit ziet, maakte ik me er ook een beetje zorgen over dat het zo snel erger werd.
Natuurlijk betekent nieuw zijn in een land dat je ook opnieuw je weg moet vinden in het zorgsysteem. Hoewel het veel op Nederland lijkt, is het allemaal toch net even anders georganiseerd. Een eerste verschil zijn de kosten. Menno, Jura, Nori en ik betalen met zijn vieren krap $120 per maand...inderdaad, dat is voor ons allevier samen. En dat is inclusief aanvullende zorgpakket en tandartsverzekering (nu heeft UBC wel een erg goed pakket...). Daarnaast is het hier gebruikelijk dat je 1x per jaar voor een algemeen onderzoek naar je huisarts gaat. En als je een familie bent, dan ga je naar een family doctor. Bij zo'n onderzoek wordt er gekeken naar hoe het met je gaat, of je klachten hebt en regelmatig wordt er ook een bloedonderzoek gedaan. Afhankelijk van dat onderzoek word je verwezen naar een specialist. Bij de specialist is vaak een wachtlijst.
Op de campus van de UBC zit een family clinic en daar heb ik ons inmiddels ingeschreven. De family clinic dient tevens als oefenvijver voor de toekomstige doktoren die UBC opleidt. Bovengenoemde vriendin vertelde mij dat het een goede clinic was, maar dat je gemiddeld per afspraak een uur kwijt bent...want ze moeten het nog leren ;-) We zijn daar 1 voor 1 aan de beurt en deze week heeft Nori haar eerste afspraak. Die afspraak heb ik al gemaakt voor Nori haar oog raar begon te doen. Er is namelijk een wachtlijst om je in te schrijven, als je eenmaal in het systeem zit, werkt het hetzelfde als een gewone huisarts en kan je rap gezien worden als je iets urgents hebt.
Voor Nori's oog, konden we dus nog niet bij de family clinic terecht. Maar Canada heeft ook een groot aantal walk-in clinics. Daarvoor hoef je geen afspraak te maken en word je op volgorde van binnenkomst geholpen. Soms betekent dat een uur wachten, maar je kan ook met 5 minuten al geholpen worden. Sommige walk-in clinics zijn tot 11 uur 's avonds open en als je vragen hebt over waar je met een klacht naartoe moet, dan kun je een speciaal nummer bellen, 811, waarna je een verpleegkundige aan de telefoon krijgt die je verder kan helpen met je vraag. Allemaal behoorlijk laagdrempelig dus, als je eenmaal de weg weet ;-) Met Nori ben ik naar een walk-in clinic op de campus gegaan. Op basis van het bovenstaande filmpje (want heel vaak zie je ook niets geks aan haar ogen), besloot ze ons te verwijzen naar een kinderoogarts. Met daarbij de informatie dat het wel 1 tot 2 maanden kon duren voor we daar terecht konden en dat als het erger werd, we nog een keer langs moesten komen of naar de eerste hulp moesten gaan, omdat een bezoek aan de eerste hulp je voorrang verleent bij een eventuele wachtlijst (als er niet meteen een oogarts beschikbaar is).
Een paar dagen daarna belde ze ons echter dat we die week al bij een gewone oogarts terecht konden. 's Ochtends om kwart over 8 werden we verwacht. Nu ben ik natuurlijk bevooroordeeld over praktijken in het algemeen na een tijdje in Emmen gewerkt te hebben, maar dit was zonder twijfel de meest tegenovergestelde praktijk van wat ik gewend ben. De wachtkamer was bomvol gebouwd, een waar labyrinth met stoelen, sommige achter een openzwaaiende deur, anderen volledig ingebouwd door andere stoelen. Overal waar je keek stond iets, frutsels, engeltjes, vissenbeeldjes, mappen, dossiers, grote aanplakbiljetten dat je niet mocht eten en drinken en half leeggedronken koffiemokken. Daartussendoor liepen twee Portugees kakelende assistenten die constant liepen te mopperen op elkaar. De behandelkamer had de grote van een schoenendoos en daar werd Nori onderzocht. Nori heeft geen brilafwijking, ze ziet met allebei haar ogen even goed, dus dat is fijn. En verder werden we verwezen naar een andere arts aan de overkant van de gang, eentje die gespecialiseerd is in strabisme, de aandoening die Nori heeft.
Omdat iemand afgezegd had, konden we daar afgelopen week al terecht. Deze dokter bleek naast strabisme-expert ook kinderoogarts en dus was het een prettige verandering om daar binnen te lopen voor Jura en Nori. Aangrenzend aan de wachtkamer was een kinderspeelkamer, compleet met video en octopuswandschildering. Far out! Ook de onderzoekskamer was duidelijk ingesteld op kinderen. De optometriste die Nori onderzocht hoefde het filmpje niet te zien, want: "If she's got strabismus, I'll make something happen, don't worry." En ja hoor, na wat lenzen voor haar ogen, kijken naar een blaffend hondje in de kast en een pollepel voor haar ogen, zwabberden Nori's ogen alle kanten op :-) De uitkomst van de testen wordt beoordeeld door de oogarts waar we deze week en afspraak mee hebben. Zij bepaalt ook het behandelingsplan, maar waarschijnlijk moeten we gewoon om de zoveel tijd bij de oogarts langs. Wat Nori betreft mag dat iedere maand, want ze vroeg gisteren al wanneer we nou weer naar die leuke dokter met de zeemeermin op de muur gingen...
No comments:
Post a Comment