Bezoek aan het MOA

Vandaag besloten we op de zoveelste regenachtige dag gebruik te maken van een van de tegoedbonnen van de autoverhuur. De betreffende tegoedbon gaf 1 persoon gratis toegang tot het Museum of Antropology. Dit museum, wat gewoon op de campus, een kwartier lopen vanaf ons huis, ligt, wordt geroemd om de grote collectie native art, oftewel, indianenkunst. Eenmaal aangekomen bij het museum bleek dat werknemers van de universiteit gratis naar binnen mochten. Dus Menno vroeg wat hij in het vervolg mee zou moeten nemen om voor de gratis toegang in aanmerking te komen. De meneer vroeg vervolgens waar hij werkte en toen Menno zei: "The biomedical research centre, i'll be working on immunological research" kreeg Menno meteen een gratis toegangsbewijs, want: "Zoiets verzin je niet, enkel om toegang te krijgen tot een museum" :-)

Het museum is prachtig en heel indrukwekkend. In de grote zaal diverse totempalen, grote houten totemdieren en zelfs een heuse kano. Jura en Nori waren danig onder de indruk van de gigantische cederbomen die tot totem-beren, -adelaars en -wolven vermaakt waren. Vanzelfsprekend vroegen ze ons het hemd van ons lijf. En toen Jura eenmaal doorhad dat op de kaartjes bij de beelden het bijbehorende verhaal stond, wilde ze al helemaal van de hoed en de rand weten. Om onze nachtrust veilig te stellen vrees ik dat ik menig oeroud volksverhaal tot Disney-pulp verlaagd heb, maar Jura en Nori smulden ervan. Bij gebrek aan bordje verzonnen we trouwens gewoon ons eigen verhaal en dat werkte ook prima.

Mij verbaasde het vooral dat ik voor het eerst in jaren weer eens in een museum was wat me raakte in mijn, euhm, ziel? De stijl van weergeven is heel beeldend en heel indringend, je voelt de verhalen van de maker(s) door het hout heen. Dat was trouwens ook iets-anders-dan-anders. Nog nooit ben ik in een beeldentuin (bij gebrek aan een beter woord) geweest waar de sculpturen alleen van hout waren. Daardoor was de hele atmosfeer van het museum veel warmer dan met sculpturen van andere materialen.  Eigenlijk is het heel simpel wat het verschil is. In plaats van door een museum, liep ik door een bos van verhalen.

En dat zette mij ook meteen weer aan het denken, ook omdat er veel werk stond van hedendaagse kunstenaars die door terug te gaan naar de tradities van hun voorvaderen "nieuw" werk maakten. Verhalen vertellen gebeurt niet zoveel meer, lijkt wel. Vaak worden op verjaardagen en etentjes discussies gevoerd en gesprekken over de laatste film/mode/boeken. Toevallig kom ik uit een familie van verhalen vertellers, waarbij vaak dezelfde familieverhalen over en over verteld worden en op die manier hun eigen plek veroverd hebben in onze eigen geschiedenis. Ik ben wel benieuwd hoe een totempaal van onze familie eruit zou zien, met mijn oom die voor het eerst zou gaan zeilen en nooit uit de haven geraakte, mijn vaders onfortuinlijke duik in het zwembad en mijn oma die hoogzwanger voor niets bij de V&D stond door een practical joke van mijn opa. Dat zou mij nou wel leuk lijken :-)